Fragments of Huib Hoste　DE ROEPING DER MODERNE ARCHITECTUUR._Full version

Aangezien bouwen betekent ruimten
scheppen, kan er met recht gezegd worden, dat het wezen der bouwkunst iets is dat
in de loop der tijden niet aan veranderingen
onderhevig is geweest. Men mocht met of zonder het nodige bewustzijn te werk gaan, steeds leidde architectuur tot het afzonderen van een gedeelte van “het ruim”, tot het verwezenlijken van een afgesloten ruimte.
Als enige uitzondering daaraan kunnen die gebouwen vermeld worden, die niet aan een praktisch doel beantwoordden, maar een zuiver zinnebeeldige gedachte moesten verwezenlijken. Ik denk hier hoofdzakelijk aan de zogenaamde triomfbogen, die ten slotte een muur waren, een belemmering dwars over de weg opgesteld, in welke muur dan enkele doorgangen gespaard bleven.

Daarentegen heeft het inzicht dat men had van het ruimte-scheppen voortdurende wisselingen ondergaan al naar gelang der heerschende gedachten en der omstandigheden.

Bouwen veronderstelt middelen om het doel te bereiken, d.i. om de ruimten af te sluiten, te weten: wanden en daken, en wij kunnen in de geschiedenis nagaan dat nu eens het doel, dan eens de middelen als hoofdzaak der architectuur aangezien werden.
Er zijn inderdaad gebouwen waar het werkelijk om het geschapen interieur gaat, en waar het uitwendig beeld ervan, de massa der afgezonderde ruimte, absoluut aan deze ruimte ondergeschikt, wel eens uit het oogpunt van evenwichtige werking te wenschen over laat; in andere gevallen wordt de ruimte daarentegen veeleer als een minder belangrijk deel behandeld, en alle zorg besteed aan de beeldende kracht van het uiterlijke.

De bouwmeesters van die tijd hebben zeker en vast wonderen verwezenlijkt: pyramides opgestapeld, rotsen uitgehold, naalden opgericht; zij hebben echter blijkbaar de krachten niet geraden welke schuilden in de prachtige bouwstoffen waarover zij beschikken konden ; zij hebben ze aanzien als zware, levenloze dingen, en waren dusdanig aangewezen op de meest primitieve architraaf- architectuur.
Het draagvermogen van hun zware stenen balken vertrouwden zij niet en zo komen de zware steunpunten zo dicht bij elkaar te staan dat het overzichtelijke van hun ruimten helemaal teloor gaat, dat het idee ruimte niet schijnt te bestaan.
De zalen, die het heiligdom voorafgingen, waren ten anderen, voor de gelovigen niet toegankelijk.
De Egyptenaren zijn daarentegen meesters geweest in het scheppen van open ruimten, te weten de tempel voorhoven afgezet door twee reusachtige pylonen en omringd door op zuilen rustende gaanderijen; daarin ligt reeds besloten hetgeen men later in stedenbouw zal zoeken te verwezenlijken.

De Griekse architectuur lost zich evenmin in ruimteschepping op. Komt het doordat de toegang ter cella tot slechts enkelen beperkt is ?
Het massagevoel komt hier echter veel meer tot uiting dan bij de Egyptenaren: de plattegrond is zeer beknopt; wij staan niet meer voor een poortgebouw door een voorhof aan den eigenlijken tempel verbonden, maar voor een cella (naos) met een voorportaal (pronaos).
De wanden der cella zijn helemaal gesloten gehouden. terwijl de pronaos, van waar de priester zich tot de gelovigen wendt, op zuilen rust. Het te sterke contrast tussen open voorzijde en gesloten zijwand heeft vermoedelijk geleid tot het zoeken van een meer zuivere oplossing.
Wij zien eerst hoe het voorportaal aan de achterzijde herhaald wordt; vervolgens komt een enkele of een dubbele rij zuilen de cella geheel omringen, waardoor eenheid tot stand komt, al heeft misschien het zuivere massagevoel daaronder te lijden; het open zuilensysteem strookt toch moeilijk met de zo dicht gesloten wanden, en het fronton schijnt altijd zwaar te drukken op het open pronaos.
Wil men die zuilenomgeving doen doorgaan als het zoeken van een overgang tussen het ijle van het ruim en het dichte van het gebouw. dan zou men daardoor vaststellen dat de Grieken niet helemaal zuiver stonden tegenover het massa vraagstuk, aangezien zij niet de massa zelf maar het bijkomstige zochten op te lossen.

Voor de middeleeuwse bouwmeesters daarentegen ging het in de eerste plaats om het scheppen van ruimten, en wel van onbrandbare ruimten.
De kerken -welke hier nogmaals de typerende gebouwen zijn- worden opgetrokken volgens een vooropgezet beeldend schema (ik bedoel daarmede een schema dat niet noodzakelijk uit de nutsvraag voortkomt), te weten de kruisvorm. Op dit schema beproeven zij alle mogelijkheden om hun ruimte met een minimum van bouwstoffen onbrandbaar te maken en tevens behoorlijk te verlichten.

En wanneer zij dit met het gotische gewelf gevonden hebben, dan worden hun ruimten steeds ruimer en hoger; dan voeren zij er hun geliefkoosd verticale lijnenspel in door.
.. maar de uitwendige massa is verbrokkelt
Het uitwendige, de massa der ruimte moet het echter ontgelden : de gewelf-druk welke de bouwmeesters zo goed wisten op enkele punten over te brengen, moet tegengewerkt, opgevangen worden : de luchtbogen zijn anders niets dan stutten, die, hoe mooi ook van vinding, hoe prachtig van vormgeving, toch de massa in sterke mate verbrokkelen. Dit moet de bouwmeesters zeer gegriefd hebben, want aan de gevels met torens, welke zij voor hun kathedralen opbouwden, komt de massa wel degelijk tot haar recht;
.. zij waren echter geen mannen om het inwendige aan het uitwendige op te offeren.

maar de ruimtes zijn meer sculpturaal dan architectonisch.
Renaissance en barok herstelden de wand in ere ; tot het verwerken der wanden in weloverwogen en afwisselende massa’s kwamen zij echter niet ; de barokinterieurs daarentegen vertoonden grote eenheid alsmede een tot dusver onbekende soepelheid : het bedenkelijke er tegen is, dat zij zich meer sculpturaal dan architectonisch voordoen;
Ontegenzeggelijk zijn wij de barokstijl veel verschuldigd wat open ruimten (pleinen en straten) betreft; in vele steden kunnen wij nagaan dat de toen aangelegde delen met veel kunde en sterke
betrachting naar monumentaliteit ontworpen werden.

IJZER & GEWAPEND BETON

De bouwstoffen die werkelijk eigen zijn aan onze tijd, te weten het ijzer en het gewapend beton, geven ons de prachtigste hulpmiddelen waarover men tot dusver beschikte voor het overspannen van ruimtes.

Architectuur, ECHTE RUIMTEKUNST

Het ligt bijgevolg voor de hand dat onze architectuur door en door een echte ruimtekunst moet worden. Gezien dat deze materialen aan den ene kant geen zijdelingse druk uitoefenen, en aan de andere kant zich het meest logisch verticaal en horizontaal laten verwerken, blijkt het ook dat wij onze ruimtes als zuivere massa’s zullen moeten veruiterlijken.

Gezien dat deze materialen aan den ene kant geen zijdelingse druk uitoefenen, en aan de andere kant zich het meest logisch verticaal en horizontaal laten verwerken, blijkt het ook dat wij onze ruimtes als zuivere massa’s zullen moeten veruiterlijken.

De eerste stap in deze richting werd gedaan door Berlage, die ons de vlakke wand opnieuw leerde waarderen.
Het volle besef dat wij hebben van ons bewustzijn doet ons verder gaan :

wij willen niet slechts onze vlakken tot massa’s verwerken, maar wij zoeken zoveel mogelijk onze verschillende ruimtes in afzonderlijke massa’s uit te spreken, zodat zij zich duidelijk en beeldend aftekenen;

zij zullen bijgevolg naast elkaar opgesteld worden en onderling door elkaar schuiven, beweging verwekkend en tevens immobiliteit;

het drie-dimensioneele zal groote schaduwen doen ontstaan en daardoor het licht met meer helderheid laten spelen.

Ofwel nog zal de wand opgelost worden in naast elkaar opgestelde steunpunten – de gothiekers deden ook iets dergelijks

De bouw zal een LEVEND ORGANISME worden

– en zal de hele bouw een levend organisme worden, waar het eene bestanddeel logisch uit het andere zal groeien.

… waar alle overtolligheden vervallen

Een dergelijk gebouw zal even zuiver in elkaar zitten als een machine, hetgeen het grote voordeel oplevert, dat alle overtolligheden vervallen. Vergeten wij echter niet dat onze architectuurwerken geen machines mogen zijn; de machine bewonderen wij, gebruiken wij zoveel en zo goed als het kan om een uitslag te verkrijgen, die zich op eerste oogopslag van het handwerk laat onderscheiden ;
De machine als een MIDDEL, niet als een DOEL.
de machine beschouwen wij als een prachtig middel en wij zouden ons volop vergissen indien wij ze als een doel gingen voorstellen.

Iets waarin wij ons volop en in veel grotere
mate dan het vroeger ooit gebeurde, zullen
kunnen uitspreken, is het scheppen van open ruimten.

Nog nimmer toch ontstond de zo algemene noodwendigheid bestaande steden uit te breiden; meer en meer wordt het belang dier uitbreidingen ingezien en de noodzakelijk-heid deze aan kundige menschen van het vak toe te vertrouwen.

Onze burgerlijke besturen hebben het reeds zover gebracht dat zij een complex van arbeiderswoningen niet meer aanzien als een groepering van verschillende huizen, maar laten behandelen als een blok, dit is iets dat van grote plastische werking kan zijn. Alles wijst er op dat wij dezen weg verder zullen bewandelen, en dat de wanden van onze toekomstige straten niet meer uit afzonderlijke woningen maar uit blokken zullen bestaan.

Het is een droom zich een op deze wijze gebouwde stad in te denken; de eenheid welke WIJ nu tevergeefs in onze straten zoeken,· zal er heersen ; eentonigheid zal er absoluut uitgesloten zijn;

de bewegelijkheid der massa’s, het spel van lichten donker, de tinteling der kleuren zullen er een voortdurende bron zijn van genot zoo voor den geest als voor het oog van den modernen mensch.

建築とは空間をつくることであり、建築の本質はいつの時代も変わっていないと言えます。必要な意識の有無にかかわらず、建築は常に「空間」の一部を孤立させ、閉ざされた空間を実現させます。
唯一の例外は、実用的な目的を果たさず、純粋 に想像上の目的を果たす建物です。 ここで私は主に、いわゆる凱旋門について考えています。凱旋門は結局は壁であり、道路を横切って設置された障壁であり、いくつかの通路が省略されていました。

一方、人々の空間づくりに対する意識は、その時々の考え方や状況によ って常に変化してきました。

建築は、壁や屋根という空間を閉ざす という目的を達成するための手段を前 提としており、ある時は目的、ある時 は手段が建築の主目的とされてきたことが歴史から見て取れる。
確かに、それが実際に作成されたインテリアに関する建物であり、その外部イメージ、このスペースに絶対に従属 している囲まれたスペースの質量が、バランスの取れた効果の観点から望ま しいものを残す場合があります。 逆 に、空間はあまり重要でない部分として扱われ、外部の表現力にすべての注 意が払われる場合もあります。

ピラミッドを積み上げ、岩をくり抜き、 針を立てるなど、当時の建築家たちは確かに奇跡を起こした。しかし、彼らは、 自分たちが自由に使える壮大な建築資材 に潜む力を推測することはできなかった ようだ。 重い石造りの梁の耐荷重を信用していな かったため、重い支柱は互いに接近しており、空間の透明性は完全に失われ、空間という概念が存在しないかのようです。 聖域の前にある広間は、他の人のために、信者が立ち入ることのできない場所 だった。 一方、エジプト人は、神殿の中庭を2本の巨大な柱で囲み、その周囲を柱で囲んだ回廊というオープンスペースを作る名人であり、そこには、後に都市計画で実現しようとするものがすでにある。

また、ギリシャ建築は空間創造で解決するわけで もない。セラへの出入りが少数に限られているか らだろうか。 しかし、エジプトに比べれば、質量感ははるかに 表現されている。間取りは非常に簡潔で、私たち はもはや、実際の神殿と前庭でつながった門柱の 前ではなく、前庭(プロナオス)を持つセラ(ナ オス)の前にいる。 セラの壁は完全に閉ざされ、プロナオは司祭が信 者に向き合う場所であり、柱が立っている。前庭 の開放と側壁の閉鎖のコントラストが強すぎるた め、より純粋な解決策が模索されたのだろう。 まず、前庭が背面でどのように繰り返されるかを 見る。次に、一列または二列の柱がセラを完全に 取り囲み、統一感を生み出すが、おそらく純粋な マスキング感覚は損なわれている。 もし、この列柱環境を、広々とした希薄な空間と 建物の密集した空間との間の移行を求めるものと して受け止めようとするならば、それによって、 ギリシャ人が質量問題に対して完全に純粋ではな かったことを立証することになるであろう。

一方、中世の建築家にとっては、何よりもまず空間を作ること、それも不燃性の空間を作ることが重要であった。 ここでも代表的な建築物である教会 は、十字形という先入観のある図式 (つまり、必ずしも実用性の問題から導かれるわけではない図式)に従って建てられる。この図式に基づいて、最小限の建築材料で不燃性の空間を作り、適切に照らすためのあらゆる可能性が試されるの です。

そして、ゴシック様式のヴォールトでこれを発 見したとき、彼らの空間はより広く、より高く なり、そしてそこに彼らのお気に入りの垂直線 を実装した。
…しかし、外形は断片的である。
建築家たちが得意とした、ある地点に移動させ るヴォールトの圧力を打ち消し、吸収しなけれ ばならない。フライング‧バットレスは支柱に 過ぎず、その発明やデザインがいかに美しくて も、塊は大きく分断されてしまうのだ。大聖堂 のファサードや塔は、その塊が十分に活かされ ているからである;
しかし、彼らは外見のために内部を犠牲にする ような人間ではなかった。

しかし、インテリアは建築的というよりも彫刻的であった。
ルネサンスとバロックは壁を修復しましたが、壁をよく考えられた交互の塊 に加工することには成功しませんでし た。一方、バロックのインテリアは、 大きな統一性とそれまで知られていな かったしなやかさを示しました。しかし、それらは建築的というよりも彫刻的に見えるという反論があります; また、オープンスペース(広場や通り)に関しても、バロック様式に負うところが大きい。多くの都市で、当時整備されたエリアは、非常に巧みに設計され、モニュメンタルなものに強いこだわりを持っていることがわか る。

スチール&鉄筋コンクリート

私たちの時代に特有の建材、つまり 鉄と鉄筋コンクリートは、最も美し い道具としてスパ ン化された空間を 提供してくれます。

建築、真実の空間芸術

したがって、私たちの建築が、徹底 的に現実の空間アートにならなければならないことは明らかです。 これらの素材は一方では横方向の圧力を 加えず、他方では最も論理的に垂直方向と水平方向に処理できることを 考えると、空間を純粋な塊として外部化する必要があるようにも思われ ます

これらの素材が一方では横方向の圧力 を加えず、他方では垂直方向と水平方 向に最も論理的に処理できることを考 えると、空間を純粋な塊として表現す る必要があるようにも思われます。

その第一歩を踏み出したのがベルラー ジュで、平らな壁の大切さを改めて教 えてくれた。 私たちの意識をフルに活用すること で、私たちは さらに進む

私たちは、表面をただ塊として加 工するのではなく、できるだけ個 々の塊として、異なる空間を明確 に、絵画的に表現することを目指 します;

それらは隣り合って配置され、互 いに交わり、動きを生み出し、ま た不動となり;

立体性は大きな影を作り、それに よって光がより鮮明に再生される ことになるのです。

または、壁は隣接する支持点に溶解します-ゴシックも同様のことをしました

建物全体がひとつの生命体となり、ひ とつの構成要素が論理的に他の構成要 素から成長していくことになるのでし ょう。

余分なものをすべて排除する

そのような建物は機械のようにきれいになり、すべての冗長性が排除されるという大きな利点があります。 しかし、私たちの建築作品は機械で あってはならないことを忘れてはなりません。 私たちは機械を賞賛し、 一見したところ手作業とは一線を画す結果を得るために、可能な限りそれを使用します。
目的ではなく、手段として機械のように
私たちは機械を素晴らしい手段と考えており、それを目的と考えていたら大間違いです。

これからは、今まで以上に 豊かな表現ができるように なるもの、それがオープン スペースの創出です。

既存の都市を拡張する必要 性がこれほど一般的になっ たことはかつてありません でした。 これらの拡張機 能の重要性はますます認識 されており、それらを業界 の熟練した人々に委ねる必 要性が高まっています。

私たちのブルジョア政権は すでに、労働者の家の複合 体をいくつかの家のグルー プとは見なさず、大きな可 塑性を備えたブロックとし て扱うところまでそれをも たらしました. すべては、 私たちがこの道を歩み続け ること、そして未来の通り の壁が個々の家ではなくブ ロックで構成されることを 示しています

このように建設された都市を想像するのは夢です。 私たちが街 頭でむなしく求めている団結が 君臨するだろう。 単調さは完全に除外されます。

マッスの動き、光と闇の遊び、 色のうずきは、現代人の心と目 に常に喜びの源となるでしょ う。

Puisque construire signifie créer des
espaces, on peut dire à juste titre que l’essence de l’architecture est
quelque chose quin’a pas changé au
fil du temps. Avec ou sans conscience, l’architecture a toujours conduit à l’isolement d’une partie de “l’espace”, à la création d’un espace clos.
Les seules exceptions sont les bâtiments qui n’ont aucune utilité pratique, mais qui sont destinés à réaliser une idée purement imaginaire. Je pense ici principalement aux soi- disant arcs de triomphe, qui n’étaient en �n de compte qu’un mur, une barrière érigée en travers de la route, dans laquelle certains passages étaient alors épargnés.

En revanche, l’idée que les gens se faisaient de la création de l’espace a constamment évolué en fonction des idées et des circonstances.

Construire suppose des moyens d’atteindre le but, c’est-à-dire de clôturer les espaces, à savoir : les murs et les toits, et l’on peut retracer dans l’histoire que parfois le but, puis les moyens ont été considérés comme l’essentiel de l’architecture.
En effet, il y a des édifices où ce qui compte vraiment, c’est l’intérieur créé, et où l’image extérieure de celui-ci, la masse de l’espace séparé, absolument inféodée à cet espace, laisse parfois à désirer au point de vue d’un fonctionnement équilibré ; dans d’autres cas, au contraire, l’espace est traité plutôt comme une partie moins importante, et tous les soins sont donnés à la puissance visuelle de l’extérieur.

Les maîtres d’œuvre de l’époque ont certes accompli des miracles : pyramides empilées, rochers creusés, aiguilles érigées ; mais ils n’ont manifestement pas deviné les pouvoirs qui se cachaient dans les magnifiques matériaux de construction dont ils disposaient ; ils les ont considérés comme des choses lourdes et sans vie, et ont donc eu recours à l’architecture d’architrave la plus primitive.
Ils n’ont pas fait confiance à la capacité de charge de leurs lourdes poutres de pierre, et les lourds supports sont si rapprochés les uns des autres que l’on perd complètement la possibilité de surveiller les espaces, l’idée d’espace semblant ne pas exister.
Les salles, qui précédaient le sanctuaire, étaient, pour d’autres, inaccessibles aux fidèles.
Les Égyptiens, par contre, étaient passés maîtres dans l’art de créer des espaces ouverts, à savoir les parvis des temples bordés par deux pylônes géants et entourés de galeries reposant sur des piliers ; c’est déjà là que se trouve ce que nous chercherons plus tard à réaliser en matière d’urbanisme.

L’architecture grecque ne se résout pas non plus à la création d’espace. Est-ce parce que l’accès à la cella est limité à quelques-uns ?
Cependant, le sens de la masse s’exprime ici beaucoup plus qu’en Egypte : le plan est très concis ; nous ne sommes plus devant une porte reliée au temple proprement dit par un parvis, mais devant une cella (naos) avec un vestibule (pronaos).
Les murs de la cella restent complètement fermés, tandis que le pronaos, d’où le prêtre se tourne vers les fidèles, repose sur des colonnes. Le contraste trop marqué entre la façade ouverte et les murs latéraux fermés a probablement conduit à la recherche d’une solution plus pure.
Nous voyons d’abord comment le vestibule est répété à l’arrière ; puis une simple ou double rangée de colonnes entoure complètement la cella, créant une unité, bien que l’impression de masse pure en souffre peut-être ; il est certain que la colonnade ouverte est difficile à concilier avec les murs si densément fermés, et le fronton semble toujours peser lourdement sur le pronaos ouvert. Si l’on veut faire passer cet environnement à colonnades pour une transition entre la rareté de l’espace et la densité du bâtiment, on établira que les Grecs n’étaient pas tout à fait purs dans leur attitude à l’égard de la question de la masse, puisqu’ils ne cherchaient pas à résoudre la masse elle-même, mais l’accessoire.

Pour les maîtres d’œuvre médiévaux, en revanche, il s’agissait avant tout de créer des espaces, et des espaces incombustibles.
Les églises – qui sont ici encore les bâtiments typiques – sont construites selon un schéma pictural préconçu (j’entends par là un schéma qui ne découle pas nécessairement de la question de l’utilité), à savoir la forme cruciforme.
Sur la base de ce schéma, ils testent toutes les possibilités de rendre leur espace incombustible avec un minimum de matériaux de construction et de l’éclairer correctement.

Et lorsqu’ils ont trouvé cela avec la voûte gothique, leurs espaces sont devenus plus larges et plus hauts ; puis ils y ont implanté leurs lignes verticales préférées.
… mais la masse extérieure est fragmentée
Mais c’est l’extérieur, la masse de la salle, qui souffre : la pression des voûtes, que les architectes savaient si bien reporter en certains points, doit être contrecarrée, absorbée : les arcs aériens ne sont que des jambes de force qui, pour belles qu’elles soient dans leur invention, pour beaux qu’ils soient dans leur dessin, n’en brisent pas moins la masse. Cela a dû chagriner les maîtres d’œuvre, car les façades et les tours qu’ils ont construites pour leurs cathédrales mettent les masses en valeur ;
Mais ils n’étaient pas hommes à sacrifier l’intérieur à l’extérieur.

mais les intérieurs sont plus sculpturaux qu’architecturaux.
La Renaissance et le Baroque ont restauré le mur, mais ils n’ont pas réussi à intégrer les murs dans des masses réfléchies et variées ; les intérieurs baroques, en revanche, présentent une grande unité et une souplesse inconnue jusqu’alors : l’objection est qu’ils apparaissent plus sculpturaux qu’architecturaux ;
En ce qui concerne les espaces ouverts (places et rues), nous devons sans aucun doute beaucoup au style baroque. Dans de nombreuses villes, nous pouvons constater que les espaces aménagés à cette époque l’ont été avec beaucoup d’habileté et avec une forte volonté de monumentalité.

export TEXT De roeping
FER & BÉTON ARMÉ
Les matériaux de construction vraiment propres à notre époque, à savoir le fer et le béton armé, nous donnent les plus beaux outils jusqu’ici disponibles pour enjamber les espaces.

Architecture,　Un VRAI ART DE L’ESPACE

Il est donc évident que notre architecture doit devenir un véritable art de l’espace de part en part. Etant donné que ces matériaux d’une part n’exercent aucune pression latérale, et d’autre part peuvent très logiquement être traités verticalement et horizontalement, il apparaît également que nous devrons extérioriser nos espaces en masses pures.

Etant donné que ces matériaux d’une part n’exercent aucune pression latérale, et d’autre part peuvent très logiquement être traités verticalement et horizontalement, il apparaît également que nous devrons extérioriser nos espaces en masses pures.

Le premier pas dans cette direction a été fait par Berlage, qui nous a appris à apprécier à nouveau le mur plat.
La pleine conscience que nous avons de notre conscience nous fait aller plus loin :

nous ne voulons pas simplement transformer nos surfaces en masses, mais nous cherchons autant que possible à exprimer nos différents espaces dans des masses individuelles, afin qu’ils se distinguent clairement et picturalement ;

ils seront par conséquent placés côte à côte et glisseront les uns sur les autres, produisant le mouvement et en même temps l’immobilité ;

les trois dimensions créeront de grandes ombres et permettront donc à la lumière de jouer avec plus d’éclat.

export TEXT De roeping
Ou le mur sera dissous dans des points d’appui adjacents – les gothiques ont également fait quelque chose de similaire

Le bâtiment deviendra un ORGANISME VIVANT

– et l’ensemble de la structure deviendra un organisme vivant, où un composant sortira logiquement de l’autre.

Un tel bâtiment sera aussi pure qu’une machine, ce qui a le grand avantage d’éliminer toutes les redondances. N’oublions pas cependant que nos œuvres architecturales ne doivent pas être des machines ; on admire la machine, on l’utilise au maximum et au mieux pour obtenir un résultat qui, à première vue se distingue du travail manuel ;
La machine comme MOYEN, pas comme un BUT.
nous considérons la machine comme un moyen merveilleux et nous nous tromperions complètement si nous l’imaginions comme un but.

Quelque chose dans lequel nous pourrons nous exprimer pleinement et dans une bien plus grande mesure que jamais auparavant, c’est la création d’espaces ouverts.

Jamais auparavant il n’y a eu un besoin aussi général d’agrandir les villes existantes ; de plus en plus l’importance de ces extensions est reconnue et la nécessité de les confier à des gens du métier.

Nos administrations bourgeoises l’ont déjà amenée au point de ne plus considérer un complexe de maisons ouvrières comme un regroupement de plusieurs maisons, mais de le traiter comme un bloc, ce qui peut être d’une grande plasticité. Tout indique que nous continuerons dans cette voie, et que les murs de nos futures rues ne seront plus constitués de maisons individuelles, mais d’îlots.

C’est un rêve d’imaginer une ville construite de cette manière ; l’unité que NOUS cherchons maintenant en vain dans nos rues, régnera ; la monotonie sera absolument exclue ;

le mouvement des masses, le jeu des lumières et des ténèbres, le picotement des couleurs seront une source constante de ravissement à la fois pour l’esprit et pour l’œil de l’homme moderne.

Since building means creating spaces, it
can be rightly said that the essence of architecture is something that has not been subject to change over time. With or without the necessary awareness, architecture always led to the isolation of part of “the space,” to the realization of an enclosed space.
The only exceptions are those buildings that do not serve a practical purpose, but rather a purely imaginary purpose. I am thinking here primarily of the so-called triumphal arches, which were ultimately a wall, a barrier set up across the road, in which wall some passages were then spared.

In contrast, the understanding that people had of the creation of space underwent constant changes according to prevailing thoughts and circumstances.

Building presupposes means to an end, i.e. to close off spaces, namely walls and roofs, and we can see from history that sometimes the end, sometimes the means have been considered the main purpose of architecture.
There are indeed buildings where it is really about the created interior, and where its external image, the mass of the enclosed space, absolutely subordinate to this space, sometimes leaves something to be desired from the point of view of its balanced effect; in other cases, on the contrary, the space is treated as a less important part, and all care is taken to the expressive power of the exterior.

The master builders of the time certainly accomplished miracles: pyramids piled up, rocks hollowed out, needles erected; but they evidently did not guess the forces which lurked in the magnificent building materials at their disposal; they regarded them as heavy, lifeless things, and as such relied on the most primitive architrave architecture.
They did not trust the load-bearing capacity of their heavy stone beams, and so the heavy supports come to be so close together that the orderliness of their spaces is completely lost, that the idea of space does not seem to exist.
The halls, which preceded the sanctuary, for others, were not accessible to the faithful.
The Egyptians, on the other hand, were masters in creating open spaces, namely the temple courts bordered by two giant pylons and surrounded by galleries resting on pillars; therein lies already what we will later seek to realize in urban planning.

Nor does Greek architecture resolve itself in space creation. Is it because access to the cella is limited to a few ?
However, the sense of mass is expressed much more here than in the Egyptians: the floor plan is very concise; we are no longer in front of a gatehouse connected to the actual temple by a forecourt, but in front of a cella (naos) with a vestibule (pronaos).
The walls of the cella are kept completely closed, while the pronaos, from where the priest turns to the faithful, rests on columns. The too strong contrast between open front and closed side walls probably led to the search for a more pure solution. We see first how the vestibule is repeated at the rear; then a single or a double row of columns completely surrounds the cella, creating unity, although perhaps the pure massing feeling suffers; surely the open column system is difficult to reconcile with the walls so densely closed, and the pediment always seems to weigh heavily on the open pronaos.
If one wishes to pass off that colonnaded environment as seeking a transition between the rarefied of the spacious and the dense of the building. one would thereby find that the Greeks were not entirely pure in their attitude to the mass question, since they sought to solve not the mass itself but the ancillary.

For medieval master builders, on the other hand, it was first and foremost a question of creating spaces, and non- combustible spaces at that.
The churches -which once again are the typical buildings here- are built according to a preconceived pictorial scheme (by which I mean a scheme that does not necessarily derive from the utility question), namely the cruciform form.
On this scheme they test all possibilities to make their space incombustible with a minimum of building materials and also to illuminate it properly.

And when they have found this with the Gothic vault, then their spaces become more and more spacious and higher; then they implement in them their favorite vertical lines .
… but the external mass is fragmented
However, the exterior, the mass of the room, has to suffer: the pressure of the vaults, which the architects knew so well how to transmit at certain points, has to be counteracted, absorbed: the air arches are nothing but struts, which, however beautiful in their invention, however beautiful in their design, still break up the mass to a great extent. This must have grieved the master builders very much, because on the facades with towers, which they built for their cathedrals, the mass really comes into its own;
. . they were not men, however, to sacrifice the internal to the external.

but the interiors more sculptural than architectural.
Renaissance and Baroque restored the wall; however, they did not achieve the incorporation of walls in well- considered and varied masses; Baroque interiors, on the other hand, showed great unity as well as a hitherto unknown flexibility: the objectionable thing about them is that they appear more sculptural than architectural;
Undeniably, we owe much to the Baroque style as far as open spaces (squares and streets) are concerned; in many cities we can see that the sections laid out at that time were designed with great skill and strong commitment to monumentality.

IRON & REINFORCED CONCRETE
The building materials that are really peculiar to our time, namely iron and reinforced concrete, give us the most wonderful tools hitherto available for spanning spaces.

Architecture, REAL SPACE ART

It is therefore obvious that our architecture must become a real space art through and through. Given that these materials on the one hand do not exert any lateral pressure, and on the other hand can most logically be processed vertically and horizontally, it also appears that we will have to externalize our spaces as pure masses.

Given that these materials on the one hand do not exert any lateral pressure, and on the other hand can most logically be processed vertically and horizontally, it also appears that we will have to externalize our spaces as pure masses.

The first step in this direction was taken by Berlage, who taught us to appreciate again the flat wall.
The full awareness we have of our consciousness makes us go further :

we do not want to merely process our surfaces into masses, but we seek as much as possible to express our different spaces in individual masses, so that they stand out clearly and pictorially;

they will consequently be placed side by side and slide among each other, producing motion and at the same time immobility;

the three-dimensional will create large shadows and thereby allow the light to play with more brightness.

Or the wall will be dissolved in adjacent supporting points – the Gothics also did something similar

Building will become a LIVING ORGANISM

– and the whole structure will become a living organism, where one component will logically grow out of the other.

Such a building will be as pure as a machine, which has the great advantage that all redundancies are eliminated. Let us not forget, however, that our architectural works must not be machines; we admire the machine, we use it as much and as well as possible to obtain a result that, at first glance, distinguishes itself from the manual work;
The machine as a MEANS, not as a GOAL.
we regard the machine as a wonderful means and we would be utterly mistaken if we imagined it as an goal.

Something in which we will be able to express ourselves fully and to a much greater extent than it ever happened before, is the creation of open spaces.

Never before has there been such a general need to enlarge existing cities; more and more the importance of these extensions is recognized and the necessity of entrusting them to skilled people of the trade.

Our bourgeois administrations have already brought it to the point where they no longer regard a complex of workers’ houses as a grouping of several houses, but treat it as a block, which can be of great plasticity. Everything indicates that we will continue on this path, and that the walls of our future streets will no longer consist of individual houses, but of blocks.

It is a dream to imagine a city built in this way; the unity which WE now vainly seek in our streets, will reign; monotony will be absolutely excluded;

the movement of the masses, the play of lights and darks, the tingling of colors will be a constant source of delight both for the mind and for the eye of the modern man.