Fragments of Huib Hoste TER WAARHEID_Full version

Het is een waarheid gelijk een koe te zeggen dat onze kunst, wil ze echt zijn, noodzakelijk met onzen tijd moet harmoniseren: en toch voor het grootste aantal mensen betekent moderne kunst anders niet dan het aanwenden op een min of meer nieuwe wijze van oude motieven. Voor hen blijft een bouwwerk b. v., door de eeuwen heen hetzelfde – alleen de versiering is met den tijd verschillend. Dat is de gangbare mening. Daarom is het alleszins nuttig, vooraleer te onderzoeken wat moderne bouwkunst zijn moet, na te gaan welke de hoofdkenmerken van onzen tijd, dus van het moderne zijn. Modern zijn betekent niet per se iets nieuws, iets anders willen, omdat het nieuw of anders is. Modern zijn betekent eenvoudigweg van zijn tijd zijn en zich als dusdanig gedragen. Indien beeldende kunst iets is dat bedoelt een beeldende emotie te geven en dit dan ook doet, dan is het toch wel duidelijk dat om dit doel te bereiken bij hen die leven in, door en om hun tijd, de kunstwerken moeten doortrokken zijn van de geest welke die tijd bezielt …

In menigvuldige werken werden nieuwe toestanden en mogelijkheden met oude vormen verwezenlijkt, waardoor ontstaan is hetgeen haar tot eeuwige schande zal strekken: de zogenaamde architectuur der XIXe eeuw. Het op een dergelijke nalatenschap moeten voortbouwen is niet onze enige moeilijkheid. Wij beschikken over een uitgebreide kennis van vervlogen tijden, en voor hen die zich niet in voldoende mate beheersen en toch willen de scheppende daad van den kunstenaar plegen, werkt deze kennis als een nutteloos, ja zelfs als een gevaarlijk ballast.

Wij gaan nog gebukt onder een erfelijkheid, waar onze kinderen vrij zullen van zijn. Wij hebben toch met één voet in den ouden tijd gestaan. Verre van mij de gedachte te beweren dat al hetgene vóór ons gepresteerd werd nutteloos zou zijn en over boord moet gegooid worden. Het gaat er m. i. alleen om te kunnen onderscheiden wat er voor ons nog bruikbaar is; met allen nodige eerbied moeten wij van het overige afblijven en weten dat in het misbruik ervan het meest zekere teken van gebrek aan waardering besloten ligt.

De heersers van tijdens den oorlog hebben de beste redenen om heersers te blijven, en al dat smacht naar machtspolitiek, al dat ruikt naar Oweër en zeepbaron stemt volmondig toe. Aan de andere zijde staat een massa die nog ontzenuwd is door een jarenlange bezetting, door oorlogsmatheid enz., staat een ontelbare schare van geteisterden wier wee en ellende slechts gekend zijn van dezen die onder hen verblijven. Tussen de overmoedige heersers en de makke moedeloze massa staan hier ook enkele bewusten, mensen die het internationale geestesleven medeleven. Op hen moet ons arme land mogen steunen! Die mensen die wijd-uitreikende horizonten gezien hebben waartegen het beeld der toekomstige maatschappij zich aftekent, voelen zich met dit weten niet voldaan; zij willen helpen verwezenlijken, en deze sterke wil verwekt de sterke daad, hetgeen betekent iets dat nooit verloren gaat. Waar vroegere generaties sloopten wil hij, die volop van dezen tijd is, opbouwen, niet voor zijn eigen voordeel maar voor dit van de gemeenschap.

De wetenschap heeft het mogelijk gemaakt dat er een techniek ontstaan is zo wonder dat de gevolgen onberekenbaar zijn. Herinnert u de wondere gaafheid van een machine; denk om de secure afwerking van alle mogelijke dingen van het kleinste tot het grootste, van de millimeterschroef tot de Handley-page of de onderzeeboot. Denkt niet alleen op de telegraaf en telefoon maar ook op draadloze telegraaf en telefoon. Spreek van treinen, auto’s, vlieg- machines en motorboten; herinnert u hoe een lading graan uit het schip gezogen wordt, …; bekijk onder oogpunt der techniek alles wat rondom ons is, al hetgeen «ge-ver-techniekt >> is, zou ik zeggen, en geïndustrialiseerd, en waarmee we vertrouwd geraakt zijn, waar tegenover we niet meer vreemd staan, en vergelijk dan met vroegere tijden. De technische zuiverheid van een gebruiks- voorwerp is eenmaatstaf geworden van een zekere geestelijke aandoening, welke wij weliswaar nog als geen kunstaandoening mogen beschouwen. En alhoewel vele onbewusten nog tegenstribbelen heb ik nog van geen enkelen zeepbaron gehoord die een rococo of een gotische automobiel bestelde;

Tegelijkertijd met de techniek heeft zich de massa-geest ontwikkeld; de verschillende individuen zijn zich gaan verenigen om als collectief individu werkend te gaan optreden.

Het proces gaat door : de massa die collectief voortbrengt wil ook collectief verbruiken. Blind is hij die dit verschijnsel ontkent of wil tegenwerken. Waar is de tijd dat ieder zijn eigen brood bakte, zijn eigen was aan huis deed? Water, licht en kracht worden u van gemeentewege geleverd. Waarom niet verder gegaan aangezien wij toch collectieve verkeersmiddelen bezitten, gemeenschappelijke lokalen om te eten, inrichtingen die onze brieven bestellen, voor ons geld zorgen, die onze putten komen leegmaken, het stof uitzuigen, de ruiten wassen enz. Is het niet droevig te moeten vaststellen dat in deze tijd van dure bouwstoffen, hoge daglonen, schaarsheid van dienstboden enz. men doorgaat met het bouwen van huizen waarin telkens een ruime keuken, een ruime eetkamer voorkomen; in welke lokalen er dagelijks heel wat tijd verbruikt wordt voor het bereiden der spijzen en voor de schoonmaak, lokalen en tijd die kunnen uitgespaard worden door het inrichten van collectieve keukens, of het herinrichten ervan, want er bestonden er gedurende de oorlog die iedereen voldoening gaven…

Het proces gaat door: wie zegt massaverbruik en massaproductie zegt normalisatie; standaardisatie, een modern verschijnsel van het allergrootste belang (1).

Waar gaat het heen? We weten het niet. Moeten wij als mens tegen de stroom varen, moeten wij als kunstenaar trachten een remmende kracht te ontwikkelen? Zeker niet. Kunst is leven. Kunst staat volop in het leven. Kunst mag niet beschouwd worden als het geraffineerde aandeel van de ene of anderen dilettantist die ligt te genieten in zijn tour d’ivoire, sous l’œil des barbares of op een andere wijze. De kunstenaar staat in het leven; hij hoort de gang, het ruisen, de zang der golven van dit leven; hij voelt de trillingen, de aderslag van dit leven, en daarin moet hij opgaan, zo niet is hij geen kunstenaar maar een kunstenmaker. Bewust, kennend het werk der wetenschap en der techniek, er gebruik van makend, zich de drager wetend der internationale verzuchtingen, gloeiend van liefde en begerig tot de daad, tracht de kunstenaar zich allereerst te herkennen, zich afvragend: wat moet ik in mijn vak beogen?

Het antwoord is: zuiver kunstwerk. En zo komt de musicus tot het besef dat hij moet een muzikale emotie voortbrengen, en anders niets, de letterkundige een letterkundige emotie, de schilder een picturale, de beeldhouwer een sculpturale, de bouwmeester een architecturale. En de musicus weet dat hij geen letterkundige elementen moet misbruiken, geen beschrijvende muziek moet maken omdat het onzuiver is, de schilder evenzeer, enz. De moderne kunstenaar weet dus wat hij beogen moet; hij beschikt over middelen zoals het zich nog nimmer voordeed: wetenschap, techniek, organisatie, industrie; hij weet dat hij deze niet als doel maar wel degelijk als hulpmiddelen moet beschouwen; dat kunst evenmin zichzelf tot doel heeft, maar iets worden moet van universele betekenis (1). (1) Kunst mag zichzelf niet als doel nemen; was dit wel het geval dan kreeg men een luxe-ding, iets dat anti-sociaal en als dusdanig buiten onzen tijd staat. Het gaat ten slotte met kunst gelijk met het meest eenvoudige gebruiksvoorwerp. Alles moet dienen; niets mag nutteloos zijn. Wij begeren dat een lepel zo volmaakt mogelijk is, niet om als lepel volmaakt te zijn, maar om door ons te kunnen gebruikt worden!

Met de kennis welke hij bezit der internationale geestesstromingen weet hij dat er op ieder kunstgebied een sterk uitgesproken drang is van het visuele af naar het abstracte toe. En vergt het de bouwmeester veel studie en toewijding zijn nieuwe opdrachten te verwezenlijken met de nieuwe mogelijkheden, hij heeft den stap van visueel naar abstract bijna niet te maken, want zijn kunst is steeds in hoofdzaak abstract geweest. Beschikt de schilder over twee afmetingen, de hoogte en de breedte, de beeldhouwer daarenboven nog over de diepte, waardoor massa, volume ontstaat, de bouwmeester heeft de drie dimensies om zijn ruimten te maken, en de drie dimensies om het uitwendig kleed van die ruimten te beelden. In dit dubbele spel van afmetingen ligt juist het zuiver bouwkunstige. De zuivere bouwkunst is dus de kunst van samenstellen. In het woord samen- stellen ligt de zin van verbinden van het ene met of aan het andere, en reeds dadelijk doet zich bij een samen stelling de vraag voor: past het ene bij, of past het ene aan het andere, d. w. z. is er een graad van eenheid te vinden tussen dit ene en dit andere al zijn ze ook onderling verschillend? Hetgeen moet samengesteld, bijeengebracht worden, zijn juist dingen van heel verschillende aard. Er moeten toch ruimten gemaakt worden die beantwoorden aan een bepaald doel; in dit doel immers ligt de oorzaak van het bouwwerk. Men bouwt deze ruimten met zekere middelen, bouwstoffen, en er dient rekening gehouden te worden met de aard van ieder van deze bouwstoffen. Een ruimte maken betekent ten slotte een gedeelte van het ruim afzonderen bij middel van wanden en een dak, en wanneer dit gebeurd is moet de bouwmeester dan ten dele die afsluiting vernietigen, aangezien hij er deur- en vensteropeningen moet in aanbrengen. Hij zal verder nog de wetgeving op bouwgebied in het oog houden, en kan meestal de persoonlijke grillen van den opdrachtgever niet helemaal over het hoofd zien!

Heeft hij nu aan al deze eisen voldaan, heeft hij rekening gehouden met alle gegevens en ze praktisch verwerkt, dan heeft hij nog geen kunstwerk voortgebracht. Zo komt men tot het stellen van de vraag wanneer iets esthetisch wordt? Vraag die gemakkelijker te stellen is dan te beantwoorden! Waarin bestaat het esthetische dat zich bij het praktische en het technische komt voegen om een kunstwerk te maken? Ik zal het niet wagen daar een antwoord op te geven, en slechts dit zeggen dat de moderne mens, de mens die de volmaaktheid der machine en der techniek kent, die van de wetenschap allerlei geleerd heeft, niet wil dat het esthetische iets kan zijn dat bijgevoegd wordt aan, dat geplaatst kan worden op een ding dat op zichzelf reeds bestaat, iets bijgevolg dat kan afgenomen, weggehaald worden zonder dat de essentie, het praktische van het ding verminderd worden. COMPOSITIE Het gaat dus om een samenstelling te zoeken een innige verbinding van dingen van een lagere orde: de praktische eisen en de techniek, met iets van een hogere orde : het geestelijke. Daarom ook vind ik de bepaling van architectuur onlangs door Granpré Molière gegeven zo waar: « architectuur is het begrijpen van de stoffelijke en geestelijke waarden van het leven, en deze met ervaring, met de scheppingskracht van den kunstenaar, met eindeloos geduld en toewijding vastleggen in de stugge stof, uit-tillen boven de wisselvalligheid.

De bouwmeester zal dus zuivere ruimten maken die zo zuiver mogelijk naar buiten zullen uitgedrukt, uitgebeeld worden. Hij zal alle bijkomstigheden daarlaten en zich beperken tot een zuiver spel van wanden die samenvloeiend ruimten maken en massa’s vormen. Het driedimensionale en het massagevoel zal hij als zuiver bouwkunstige waarden zoveel mogelijk op den voorgrond brengen. Dit moet hij trachten op technische zuivere wijze te bereiken. Dan zal de bouwmeester onder meer kunnen zoeken naar de praktisch-ideale oplossing van de woningkwestie, steunend daarbij op een verlichte of ten minste een goed ingelichte massa. En eenmaal hij weet op welke wijze hij de oplossing van een bouwkunstig vraagstuk kan verwezenlijken, zal hij dan, telkens een vraagstuk zich voordoet, zoeken naar de oplossing die tot onze tijd behoort ten minste indien de opdrachtgever zo verstandig is, de stem van den tijd af te luisteren en zijn bouwmeester te laten meepraten.

Verder zal hij zodanig ontwerpen dat de uitvoering in onze sociale verhoudingen geen bijzondere moeilijkheden oplevert; hoe gemakkelijker uitvoering hoe groter de productie ook zijn kan. Daarin ligt niet het minste bezwaar opgesloten daar gemakkelijk en moeilijk toch niet gelijk staan met lelijk en mooi!

Laten wij hier dit vraagstuk niet doorgronden. Het weze mij alleen toegelaten te zeggen dat wij mijns inziens zeker en vast gaan naar de collectieve woning met vaste meubelen, met collectief verbruik op grote schaal; woningen die zullen den eigendom zijn der collectiviteit, woningen die in groot getal zullen gebouwd worden niet alleenlik om in de huidige woningnood te voorzien maar ook omdat de bestaande woningen niet meer bruikbaar zullen blijken te zijn met de nieuwe levenswijze, woningen die dus zullen genormaliseerd zijn volgens de verschillende typen waarvan de praktijk zal de noodzakelijkheid aanduiden. En dan zal het voor de architect gaan om te werken met die grote complexen, om ze de ene naast en tegenover de andere op te stellen zodat het echte begrip van bouwkunst: het spel van ruimte, van massa, het driedimensionale zeer sterk op de voorgrond zal treden.

Gezien dit alles, gezien ook de voortekens welke de aandachtige toeschouwer nu reeds kan bespeuren, lijkt het mij niet gewaagd overtuigd te zijn dat het moet komen, dat het zal komen tot een internationale stijl van universele betekenis waarvoor natuurlijk alle locale, regionale en nationale uitingen zullen moeten zwichten, tot een bouwstijl zeg ik, te vergelijken met een machtige en door eenieder verstaanbare symfonie waarin schilder- en beeldhouw- kunst hun machtigen zang in volledige overeenstemming zullen zingen. Wanneer zal dit alles een werkelijkheid worden? Daartoe moeten vele factoren helpen. Aangezien architectuur een echte cultuurkunst is, ligt de verwezenlijking van deze toekomst niet alleen in handen van de kunstenaar. De massa moet onweerstaanbaar meegesleept, moet zelf een dringende stem verheffen. En dit zal mijns inziens al heel gauw, ten minste indien wij zorgen dat militarisme, imperialisme en kapitalisme niet voort blijven woekeren om ons in een nieuwe oorlog te slepen, hetgeen gelijk staat met desorganisatie en achteruitgang.

,,,

私たちの芸術が本物であるためには、必然的に私たちの時間と調和しなければならないということは、牛と同じくらい真実です. しかし、多くの人々にとって、現代アートとは、古いモチーフを多かれ少なかれ新しい方法で使用すること以外の何ものでもありません。彼らにとっては、例えば構造物は何世紀経っても同じであり、通常の会議が行われるだけです。したがって現代建築とは何かを検討する前に、現代、すなわちモダンの主な特徴とは何かを知ることが有効です。 モダンであることは、必ずしも新しいものや異なるものを求めることを意味するわけではありません。現代的であるということは、シンプルにその時代に合わせて行動することを意味します。 視覚芸術が視覚的な感動を与えることを目的とし、それを実現するものであるとすれば、その時代に生き、その時代を通して、その時代の周辺にいる人々とともにこの目的を達成するためには、芸術作品にその時代を動かす精神が吹き込まれなければならないことは明らかでしょう．

多くの作品で、古い形式を使いながら新しい状態や可能性を実現されて、いわゆる19世紀の建築という永遠の恥部を作り上げました。 そのような遺産の上に構築することだけが私たちの困難な課題ではありません。私たちは過去の時代に関する広範な知識を持っていますが、それを十分に習得していないままに芸術家の創造的行為を行おうとする人々にとって、この知識は役に立たない、危険なバラストとしてさえ作用します。

私たちは、子供たちが自由になるはずの遺伝によって、いまだに重荷を背負っているのです。きっと私たちは、昔の時代に片足を突っ込んでいるのでしょう。 私は、私たちよりも前に行われたことはすべて無駄であり、海に投げ捨てなければならないと主張するのはおこがましいと思います。私としては、まだ役に立つものを見分けることができるかどうかが問題であり、失礼ながら、それ以外のものからは距離を置くべきであり、その誤用にこそ、感謝の念が欠けていることの確かな証があると思います。

戦時中の支配者には、支配者であり続けるための最良の理由があり、権力政治を切望するすべてのもの、Oweerのにおいがするすべてのもの、石鹸男爵は心から同意します. 科学は、結果が計り知れないほど奇跡的な技術を生み出すことを可能にしました。 威圧的な統治者と従順で意気消沈した大衆の間には、国際的な精神生活に共感する少数の意識的な人々もいます。 私たちの貧しい国は彼らに頼ることを許されなければなりません! 未来社会の絵が描かれる遠大な地平を見た人々は、この知識に満足していません。 彼らは実現を助けたいと思っており、この強い意志は強い行為を生み、それは決して失われない何かを意味します。 未来社会の絵が描かれる遠大な地平を見た人々は、この知識に満足していません。 彼らは実現を助けたいと思っており、この強い意志は強い行為を生み、それは決して失われない何かを意味します。 過去の世代が解体した場所で、完全に現代的な彼は、自分自身の利益のためではなく、コミュニティの利益のために構築したいと考えています.

また、ギリシャ建築は空間創造で解決するわけで もない。セラへの出入りが少数に限られているか らだろうか。 しかし、エジプトに比べれば、質量感ははるかに表現されている。間取りは非常に簡潔で、私たちはもはや、実際の神殿と前庭でつながった門柱の前ではなく、前庭(プロナオス)を持つセラ(ナ オス)の前にいる。 セラの壁は完全に閉ざされ、プロナオは司祭が信者に向き合う場所であり、柱が立っている。前庭の開放と側壁の閉鎖のコントラストが強すぎるため、より純粋な解決策が模索されたのだろう。 まず、前庭が背面でどのように繰り返されるかを見る。次に、一列または二列の柱がセラを完全に取り囲み、統一感を生み出すが、おそらく純粋なマスキング感覚は損なわれている。 もし、この列柱環境を、広々とした希薄な空間と建物の密集した空間との間の移行を求めるものとして受け止めようとするならば、それによって、 ギリシャ人が質量問題に対して完全に純粋ではなかったことを立証することになるであろう。

科学は、結果が計り知れないほど奇跡的な技術を生み出すことを可能にしました。 機械の驚くべき冷静さを思い出してください。最小のものから最大のものまで、ミリメートルスクリューからハンドリーページや潜水艦まで、あらゆるものの確実な出来栄えについて考えてみてください。電信や電話だけでなく、無線電信や電話についても考えてみてください。 列車、自動車、飛行機械、モーターボート、穀物の積荷がどのように船から吸い出されるかを思い出してください。技術という観点から、私たちの周りにあるすべてのもの、「脱技術化され、工業化され、私たちになじみ、その前ではもはや奇妙ではないもの」を見て、そして以前の時代と比較してみてください。 オブジェクトの技術的な純度は、特定の精神障害の尺度になりましたが、これはまだ芸術障害とは見なされていない可能性があります。 無意識のうちに抵抗する人は多いが、ロココ様式やゴシック様式の自動車を注文したソープ男爵の話は聞いたことがない。

テクノロジーと同時に、大衆運動が発達し、さまざまな個人が集まり、集団的な個人として行動するようになったのです。

集団で生産する集団は、集団で消費することを望むのです。この現象を否定し、反対しようとする者は、盲目となる。誰もが自分の家でパンを焼き、洗濯をしていた時代はどこへ行ってしまったのだろう。水、光、電力は自治体から提供されています。交通手段も、食事をする場所も、手紙の注文やお金の管理も、井戸を空にしてくれたり、掃除機をかけてくれたり、窓を洗ってくれたりする施設もあるのだから、さらに踏み込んでみてはどうだろう。 高価な建材、高い日給、使用人の不足などのこの時代に、人々は常に広々としたキッチン、広々としたダイニングルームがある家を建て続けています。 食事の準備と掃除に毎日多くの時間が費やされている施設では、共同キッチンを配置したり、それらを改装したりすることで節約できる施設と時間は、戦争中にすべての人を満足させるものが存在したためです…

大量消費、大量生産といえば標準化であり、標準化は最も重要な近代的現象である(1)。

資本主義、軍国主義、帝国主義に反対する闘争が展開されています。それは、一方では大きな寛容を、他方では暴力を特徴としている。

どこに行くのでしょうか？私たちにはわかりません。人間として流れに逆らって航海すべきなのか、アーティストとして抑制力を身につけようとすべきなのか。もちろん、そうではない。 アートは生命です。芸術は生命に満ち溢れている。芸術は、ディレッタントが、バーバリーのように、自分のツアー・ディヴォワールを楽しんでいるような、洗練された共有物であると考えるべきではないでしょう。 芸術家は人生の中に立ち、この人生の波の歩調、ざわめき、歌を聞き、この人生の振動、脈を感じ、この中で進んでいかなければならない。そうでなければ、彼は芸術家ではなく、芸術家である。 意識し、科学技術の仕事を知り、それを利用し、自分が国際的な願望の担い手であることを知り、愛に燃え、行動を起こすことを熱望する。

答えは、純粋な芸術作品です。 そして音楽家は音楽的感情を生み出さなければならないことを理解する。文人は文人、画家は絵画、彫刻家は彫刻、建築家は建築である。 音楽家は、文学的な要素を悪用したり、説明的な音楽を作ったりしてはいけません。 したがって、現代の芸術家は何を目指すべきかを知っています。 彼は、科学、技術、組織、産業など、かつてないほどのリソースを持っています。 彼はそれらを目的としてではなく、むしろ援助と見なすべきであることを知っています。 芸術もそれ自体を目的とするのではなく、普遍的な意味を持つものにならなければならない (1)。 (1) 芸術はそれ自体が目的であってはならない。 もしそうなら、人は贅沢なもの、反社会的であり、それ自体が私たちの時代の外にあるものを手に入れました. 結局のところ、芸術は最も単純な道具と同じです。 すべてが役立つ必要があります。 何も無駄であってはなりません。 私たちはスプーンができる限り完璧であることを望んでいます。スプーンとして完璧であることではなく、私たちによって使用されることを望んでいます。

国際的な精神的潮流に関する彼の知識により、彼は芸術のあらゆる分野で、視覚から抽象への強い強い衝動があることを知っています。 そして、マスター ビルダーが新しい可能性を伴う新しい課題を実現するために多くの研究と献身を必要とする場合、彼の芸術は常に主に抽象的であったため、視覚から抽象へのステップを踏む必要はほとんどありません。 画家が高さと幅という2つの次元を持ち、彫刻家が質量と容積を生み出す奥行きを持つのに対し、建築家は空間を創造するための3次元と、その空間の外装を彫刻するための3次元を持っています。この二重の次元の遊びの中にこそ、純粋に建築的なものがあるのです。 したがって、建築の純粋な芸術は構成（コンポジション）の芸術です。 構成するという言葉には、一方または他方を関連付けるという意味があり、複合の場合、疑問がすぐに生じます。 相互に異なっているとしても、これとこれとの間にある程度の統一性が見出されるでしょうか。 >> まとめなければならないもの、まとめなければならないものは、非常に異なるものです。 特定の目的を満たすスペースを作成する必要があります。 この目的の中に構造の原因があるからです。 これらのスペースは、特定のリソース、建材で構築されており、これらの建材のそれぞれの性質を考慮する必要があります。 最後に、部屋を作るということは、壁と屋根によって船倉の一部を分離することを意味し、これが行われると、マスタービルダーはその囲いを部分的に破壊しなければなりません。 彼はまた、建設に関する法律にも目を光らせており、通常クライアントの個人的な気まぐれを完全に見逃すことはできません!

これらの要件をすべて満たし、すべてのデータを考慮し、実践的に処理したとしても、まだ芸術作品を作り上げたとは言えません。そこで、「いつから美的感覚を持つようになるのか？この問いは、答えるよりも問う方が簡単です！実用的なものと技術的なものを結びつけ、芸術作品を生み出す美学とは何なのか？ 私はあえてそれには答えず、ただこう言うだけです。機械と技術の完璧さを知り、科学からあらゆることを学んだ現代人は、美学を、それ自体がすでに存在しているものに付け加えることができるもの、置くことができるもの、結果的に取り去ることができるもの、そのものの本質や実用性を減じることなく取り去ることができるものとはしたくないと考えます。 したがって、低次のもの、つまり実用的な要件や技術と、高次のもの、つまり精神的なものとの親密な結びつきを求める構図となるのです。 建築とは、人生の物質的・精神的価値を理解し、経験によって、芸術家の創造力によって、それらを捕らえ、堅い素材に限りない忍耐と献身をもって、その波乱の上に持ち上げることである。

したがって、マスタービルダーは、外部に対して可能な限り純粋に表現されるクリーンな空間を作成します。 彼はすべての付随的なものを脇に置き、空間に溶け込んで塊を形成する壁の純粋な遊びに自分自身を制限します. 彼は純粋に建築的な価値として、立体感と質量感を可能な限り前面に押し出します。 彼は技術的に純粋な方法でこれを達成しようとしなければなりません。 そして、ひとたび建築上の問題の解決策を実現する方法を知ってしまえば、問題が発生したときはいつでも、少なくともクライアントが非常に賢明で、時代の声を盗聴し、放っておけば、私たちの時代に属する解決策を探すでしょう。彼のマスター ビルダーが会話に参加します。 その後、マスタービルダーは、とりわけ、啓発された、または少なくとも十分な情報に通じた大衆に頼って、住宅問題に対する実用的で理想的な解決策を探すことができます。

さらに、彼は私たちの社会的関係の実装が特別な困難をもたらさないように設計します。 実装が簡単になればなるほど、生産性が向上します。 簡単で難しいことは、醜いことや美しいことと同じではないからです。

ここでは、この問題には立ち入りません。 私は間違いなく固定家具を備えた共同住宅に向かっており、集団消費が大規模に行われていると思います。 現在の住宅不足を満たすだけでなく、既存の住宅が新しい生活様式で使用できなくなるため、大量に建設される住宅、集団の財産となる住宅、したがって、実践が必要性を示すさまざまなタイプに従って正規化する必要があります。 ｜ そして、建築家はそれらの大きな複合体を操作し、それらを隣り合わせ、反対側に配置して、建築の真の理解、つまり空間、質量、三次元の遊びが非常に重要になるようにする必要があります。フォアグラウンド. ステップします。 彼がこれらすべての要件を満たし、すべてのデータを考慮して実際に処理した場合、彼はまだ芸術作品を制作していません。 これは、何かがいつ美的になるのかという疑問につながります。 答えるよりも尋ねる方が簡単な質問！ 実用と技術が融合して芸術作品を生み出す美学とは？ 現代人、機械と技術の完璧さを知り、科学からあらゆる種類のことを学んだ人は、美学が何かに追加されることを望んでいないということにはあえて答えませんが、これだけは言います。それはすでにそれ自体に存在するものの上に置くことができ、その結果、物事の本質、実用性を損なうことなく取り除くことができます。

これらすべてを考慮すると、注意深い観察者がすでに検出できる前兆を考えると、それが必ず来る、普遍的な重要性を持つ国際的なスタイルになると、大胆に確信しているようには思えません。すべての地方的、地域的、国家的表現は、絵画と彫刻が完全に調和して力強い歌を歌う、強力でわかりやすい交響曲に匹敵する建築様式に屈服する必要があります。 これがすべて現実になるのはいつですか？ これには多くの要因が寄与しているに違いありません。 建築は真の文化芸術であるため、この未来を実現するのはアーティストだけではありません。 大衆はたまらなく夢中にさせられなければならず、彼ら自身が緊急の声を上げなければなりません。 そして、少なくとも軍国主義、帝国主義、資本主義が増殖し続け、私たちを別の戦争に引きずり込まないようにすることができれば、それはすぐに起こると私は信じています。

C’est un truisme de dire que pour que notre art soit réel, il doit nécessairement s’harmoniser avec notre époque. Et pourtant, pour le plus grand nombre, l’art moderne ne signifie rien d’autre que l’utilisation d’une manière plus ou moins nouvelle de motifs anciens. Pour eux reste un bâtiment b.v., le même à travers les âges – seule la décoration varie avec le temps. C’est l’opinion commune. C’est pourquoi il est certainement utile, avant d’examiner ce que devrait être l’architecture moderne, de rechercher quelles sont les principales caractéristiques de notre temps, c’est-à-dire du moderne. Être moderne ne signifie pas nécessairement vouloir quelque chose de nouveau, quelque chose de différent, parce que c’est nouveau ou différent. Être moderne signifie simplement être de son temps et se comporter en conséquence. Si l’art visuel est quelque chose qui a l’intention de “donner” une émotion visuelle et le fait, il est clair que pour atteindre ce “but” parmi ceux qui vivent dans, à travers et autour de leur époque, les “œuvres d’art doivent être imprégnées de l’esprit” qui anime ce temps…

Dans de nombreuses œuvres, de nouveaux états et de nouvelles possibilités ont été réalisés avec des formes anciennes, créant ce qui sera sa honte éternelle : la soi-disant architecture du 19e siècle. Construire sur un tel héritage n’est pas notre seule difficulté. Nous avons une connaissance étendue des temps passés, et pour ceux qui ne se maîtrisent pas suffisamment, et pourtant veulent engager l’acte créateur de l’artiste, cette connaissance agit comme un lest inutile, voire dangereux.

Nous portons encore le fardeau d’une hérédité dont nos enfants seront libérés. Nous avons certainement un pied dans l’ancien temps. Loin de moi l’idée de prétendre que tout ce qui a été fait avant nous est inutile et doit être jeté par-dessus bord. À mon avis, il s’agit seulement de savoir discerner ce qui nous est encore utile ; avec toute la révérence qui s’impose, nous devrions nous tenir à l’écart de tout le reste et savoir que son abus est le signe le plus sûr d’un manque d’appréciation.

Les dirigeants en temps de guerre ont les meilleures raisons de rester dirigeants, et tout ce qui aspire à la politique du pouvoir, tout ce qui sent ‘faites gaffe’ et le baron du savon est d’accord de tout cœur. La science a permis de créer une technique si miraculeuse que les conséquences sont incalculables. Entre les dirigeants trop confiants et les masses dociles et découragées, il y a aussi ici quelques personnes conscientes, des personnes qui sympathisent avec la vie spirituelle internationale. Il faut permettre à notre pauvre pays de compter sur eux ! Ceux qui ont vu des horizons lointains sur lesquels se dessine l’image de la société future, ne se sentent pas satisfaits de cette connaissance ; ils veulent aider à réaliser, et cette forte volonté engendre l’acte fort, ce qui signifie quelque chose qui n’est jamais perdu. Là où les générations passées ont démoli, lui, qui est pleinement contemporain, veut construire, non pour son propre bénéfice mais pour celui de la communauté.

La science a permis de créer une technique si miraculeuse que les conséquences sont incalculables. Rappelez-vous la merveilleuse perfection d’une machine ; pensez à la sûreté de fabrication de tout, du plus petit au plus grand, de la vis millimétrique à la page Handley ou au sous-marin. Pensez non seulement au télégraphe et au téléphone, mais aussi au télégraphe et au téléphone sans fil. Parlez des trains, des voitures, des machines volantes et des bateaux à moteur ; rappelez-vous comment une cargaison de céréales est aspirée hors du navire, … ; sous l’angle de la technologie, regardez tout ce qui nous entoure, tout ce qui a été “techniqué’’, dirais-je, et industrialisé, et avec lequel nous sommes devenus familiers, face auquel nous ne sommes plus étranges, et comparez ensuite avec les époques précédentes. La pureté technique d’un objet est devenue la mesure d’un certain esprit mental, que nous ne considérons peut-être pas encore comme un esprit de l’art. Et bien que de nombreuses personnes inconscientes résistent encore, je n’ai pas encore entendu parler d’un seul ‘baron du savon’ qui ait commandé une automobile rococo ou gothique ;

Simultanément à la technologie, le mouvement de masse s’est développé ; les différents individus se sont rassemblés pour agir en tant qu’individus collectifs.

Le processus continue : les masses qui produisent collectivement veulent aussi consommer collectivement. Aveugle est celui qui nie ce phénomène ou veut le contrecarrer. Où est le temps où chacun faisait son propre pain, faisait sa propre lessive à la maison ? L’eau, la lumière et l’électricité sont fournis par la municipalité. Pourquoi ne pas aller plus loin puisque nous avons des moyens de transport collectifs, des lieux de restauration communs, des établissements qui livrent nos lettres, s’occupent de notre argent, qui viennent vider nos puits, aspirer la poussière, laver les vitres, etc. N’est-ce pas triste de dire qu’en cette époque de matériaux de construction coûteux, de salaires journaliers élevés, de pénurie de domestiques, etc., les gens continuent de construire des maisons dans lesquelles il y a toujours une cuisine spacieuse et une salle à manger spacieuse, dans lesquels des locaux beaucoup de temps sont consommés quotidiennement pour la préparation des aliments et pour le nettoyage, locaux et temps que l’on peut gagner en aménageant des cuisines collectives, ou en les réaménageant, car il existait pendant la guerre qui satisfaisait tout le monde…

Le processus se poursuit : qui dit consommation de masse et production de masse dit standardisation ; normalisation, un phénomène moderne de la plus haute importance (1).

La lutte s’engage contre le capitalisme, le militarisme et l’impérialisme. Elle se caractérise d’un côté par une grande tolérance, de l’autre par la violence.

À quoi cela mène-t-il? Nous ne savons pas. Devrions-nous, en tant qu’êtres humains, naviguer à contre-courant, devrions-nous, en tant qu’artistes, essayer de développer une force de retenue ? Certainement pas. L’art c’est la vie. L’art s’inscrit pleinement dans la vie. L’art ne doit pas être considéré comme la part raffinée de quelque dilettante jouissant de son tour d’ivoire, sous l’œil des barbares ou de toute autre manière. L’artiste est pleinement dans la vie; il sent le courant, le bruissement, le chant des vagues de cette vie ; il sent les vibrations, la veine de cette vie, et il faut qu’il s’y absorbe, sinon ce n’est pas un artiste mais un producteur d’art’. Conscient, connaissant le travail de la science et de la technique, s’en servant, se sachant porteur d’aspirations internationales, rayonnant d’amour et désireux d’agir, l’artiste cherche d’abord à se reconnaître, à se demander : que dois-je faire dans mon métier ?

La réponse est : de l’art pure. Ainsi le musicien se rend compte qu’il doit produire une émotion musicale et rien d’autre, l’homme de lettres une émotion littéraire, le peintre une émotion picturale, le sculpteur une émotion sculpturale, le maître d’œuvre une émotion architecturale. Et le musicien sait ne pas abuser des éléments littéraires, ne pas faire de musique descriptive car elle est impure, le peintre aussi, etc. L’artiste moderne sait donc vers quoi tendre ; il a des ressources comme jamais auparavant : la science, la technique, l’organisation, l’industrie ; il sait qu’il ne doit pas les considérer comme des buts finals, mais plutôt comme des aides ; que l’art non plus ne se vise pas lui-même, mais doit devenir quelque chose de portée universelle (1). (1) L’art ne doit pas se prendre pour une fin ; si tel était le cas, alors on obtenait une chose de luxe, quelque chose qui est antisocial et en tant que tel hors de notre temps. Après tout, l’art est le même que l’ustensile le plus simple. Tout doit servir; rien ne doit être inutile. Nous désirons qu’une cuillère soit aussi parfaite que possible, non pas parfaite comme cuillère, mais pour être utilisée par nous !

Fort de sa connaissance des courants spirituels internationaux, il sait que dans tous les domaines de l’art il y a une poussée fortement prononcée du visuel vers l’abstrait. Et si le maître d’œuvre demande beaucoup d’étude et de dévouement pour réaliser ses nouvelles missions avec les nouvelles possibilités, il n’a guère à franchir le pas du visuel à l’abstrait, car son art a toujours été principalement abstrait. Si le peintre a deux dimensions, la hauteur et la largeur, le sculpteur a aussi la profondeur, qui crée la masse, le volume, le maître bâtisseur a les trois dimensions pour faire ses espaces, et les trois dimensions pour faire le revêtement extérieur de ces espaces dépeindre. C’est précisément dans ce double jeu de dimensions qu’il y a quelque chose de purement architectural. L’art pur de l’architecture est donc l’art de la composition. Dans le mot composer réside le sens d’associer l’un avec ou à l’autre, et la question se pose immédiatement dans le cas d’un composé : est-ce que l’un va avec, ou est-ce que l’un s’accorde avec l’autre, c’est-à-dire ? y a-t-il un degré d’unité à trouver entre celui-ci et cet autre, même s’ils sont aussi différents l’un de l’autre ? Ce qu’il faut assembler, rassembler, ce sont des choses très différentes. Des espaces doivent être créés qui répondent à un objectif précis; car c’est dans ce but que réside la cause de la structure. Ces espaces sont construits avec certaines ressources, matériaux de construction, et la nature de chacun de ces matériaux de construction doit être prise en compte. Enfin, faire une chambre, c’est séparer une partie de la cale au moyen de murs et d’un toit, et quand cela a été fait, le maître d’œuvre doit alors détruire en partie cette fermeture, puisqu’il doit y faire des ouvertures de portes et de fenêtres. Il gardera également un œil sur la législation en matière de construction et ne peut généralement pas complètement ignorer les caprices personnels du client !

S’il a maintenant satisfait à toutes ces exigences, a pris en compte toutes les données et les a pratiquement traitées, il n’a pas encore produit d’œuvre d’art. Cela conduit à la question de savoir quand quelque chose devient-il esthétique ? Question plus facile à poser qu’à répondre ! Quelle est l’esthétique qui joint le pratique et le technique pour créer une œuvre d’art ? Je ne m’aventurerai pas à répondre à cela, et à dire seulement ceci, que l’homme moderne, l’homme qui connaît la perfection des machines et des techniques, qui a appris toutes sortes de choses par la science, ne veut pas que l’esthétique soit quelque chose qui s’ajoute, qui peut être posé sur une chose qui existe déjà en soi, quelque chose par conséquent qui peut être enlevé, enlevé sans diminuer l’essence, la praticité de la chose. COMPOSITION Il s’agit donc de chercher une composition, un lien intime entre des choses d’ordre inférieur : les exigences pratiques et la technique, avec quelque chose d’ordre supérieur : le spirituel. C’est aussi pourquoi je trouve si juste la définition de l’architecture donnée récemment par Granpré Molière : « L’architecture, c’est comprendre les valeurs matérielles et spirituelles de la vie, et les capter avec l’expérience, avec la puissance créatrice de l’artiste, avec une patience et un dévouement sans fin, le tissu rigide, le soulevant au-dessus de l’inconstance.

Le maître d’œuvre réalisera donc des espaces épurés qui s’exprimeront le plus pur possible vers l’extérieur. Il laissera de côté tous les accessoires et se limitera à un pur jeu de murs qui se fondent dans des espaces et forment des masses. Il mettra autant que possible en avant la sensation tridimensionnelle et de masse en tant que valeurs purement architecturales. Il doit essayer d’y parvenir d’une manière techniquement pure. Et une fois qu’il saura réaliser la solution d’un problème architectural, il cherchera alors, chaque fois qu’un problème surgit, la solution qui appartient à notre époque, du moins si le client est si sage, la voix de l’époque écoutant et laissant son maître d’œuvre se joint à la conversation. Le maître d’œuvre pourra alors, entre autres, chercher la solution pratique-idéale à la problématique du logement, en s’appuyant sur une masse éclairée ou du moins bien informée.

De plus, il concevra de telle sorte que la mise en œuvre dans nos relations sociales ne présente pas de difficultés particulières; plus la mise en œuvre est facile, plus la production peut être importante. Là n’est pas la moindre objection, puisque facile et difficile ne sont pas égaux à laid et beau !

N’abordons pas ce problème ici. Disons simplement que je pense que nous nous dirigeons définitivement vers la maison collective avec des meubles fixes, avec une consommation collective à grande échelle ; des logements qui seront la propriété du collectif, des logements qui seront construits en grand nombre non seulement pour répondre à la pénurie actuelle de logements, mais aussi parce que les logements existants ne s’avéreront plus utilisables avec le nouveau mode de vie, des logements qui donc être normalisée selon les différents types dont la pratique indiquera la nécessité. ｜ Et puis ce sera à l’architecte de travailler avec ces grands ensembles, de les agencer les uns à côté des autres pour que la vraie compréhension de l’architecture : le jeu de l’espace, de la masse, le tridimensionnel soit bien dans le premier plan.

Au vu de tout cela, au vu des présages que l’observateur attentif peut déjà déceler, il ne me semble pas audacieusement convaincu qu’il doive arriver, qu’il en vienne à un style international de portée universelle, pour lequel, bien sûr, toutes les expressions locales, régionales et nationales devront succomber, à un style architectural, dis-je, comparable à une symphonie puissante et intelligible dans laquelle la peinture et la sculpture chanteront leur chant puissant en parfaite harmonie. Quand tout cela deviendra-t-il réalité ? De nombreux facteurs doivent y contribuer. L’architecture étant un véritable art culturel, la réalisation de cet avenir n’est pas uniquement entre les mains de l’artiste. Les masses doivent être irrésistiblement emportées, doivent elles-mêmes élever une voix urgente. Et je crois qu’il le sera très bientôt, du moins si nous veillons à ce que le militarisme, l’impérialisme et le capitalisme ne continuent pas à proliférer pour nous entraîner dans une autre guerre, qui équivaut à la désorganisation et à la régression.

It is as true as a cow that our art, if it is to be genuine, must necessarily harmonize with our times. And yet for the greatest number of people modern art means nothing other than the use in a more or less new way of old motifs. For them, a structure e.g., remains the same through the centuries – only the decoration varies with time. That is the common opinion. Therefore, before examining what modern architecture is, it is useful to find out what the main characteristics of our time, that is, of the modern, are. Being modern doesn’t necessarily mean wanting something new, wanting something different, because it’s new or different. Being modern simply means being of its time and behaving accordingly. If visual art is something that intends to “give” a visual emotion and does so, surely it is clear that in order to achieve this “goal” with those who live in, through and around their times, the “works of art must be imbued with the spirit which animates that time…

In numerous works new states and possibilities were realized with old forms, creating what will be its eternal shame: the so-called architecture of the XIX century. Building on such a legacy is not our only difficulty. We have an extensive knowledge of bygone times, and for those who do not control themselves sufficiently and yet want to commit the creative act of the artist, this knowledge acts as a useless, even a dangerous ballast.

We are still burdened by a heredity from which our children will be free. Surely we have one foot in the old days. Far be it from me to say that everything that has been done before us is useless and must be thrown overboard. In my opinion it is only a question of discerning what is still useful to us; with all due reverence we must keep away from the rest and know that in its misuse lies the surest sign of a lack of appreciation.

The wartime rulers have the best reasons to remain rulers, and all that yearns for power politics, all that smells of ‘watch out’ and soap baron wholeheartedly agrees. Science has made it possible to create a technique so miraculous that the consequences are incalculable. Between the overconfident rulers and the docile despondent masses, there are also a few conscious people here, people who sympathize with the international spiritual life. Our poor country must be allowed to rely on them! Those people who have seen far-reaching horizons against which the picture of future society is drawn, do not feel satisfied with this knowledge; they want to help realize, and this strong will begets the strong deed, which means something that is never lost. Where past generations demolished, he, who is fully contemporary, wants to build up, not for his own benefit but for that of the community.

Science has made it possible to create a technique so miraculous that the consequences are incalculable. Remember the wonderful flawlessness of a machine; think about the secure workmanship of all things from the smallest to the largest, from the millimeter screw to the Handley-page or the submarine. Think not only on the telegraph and telephone but also on wireless telegraph and telephone. Speaking of trains, automobiles, flying machines and motorboats; remember how a cargo of grain is sucked out of the ship, …; look under the point of view of technology at all that is all around us, all that is “techniqued’’, I would say, and industrialized, and with which we have become familiar, in the face of which we are no longer strange, and then compare with former times. The technical purity of an object has become a measure of a certain mental spirit, which we may not yet regard as a spirit of art. And although many unconscious people still resist, I have not yet heard of a single ‘soap baron’ who ordered a Rococo or a Gothic automobile;

Simultaneously with technology, the mass movement has developed; the various individuals have come together to act as collective individuals.

The process continues: the masses that produce collectively also want to consume collectively. Blind is he who denies this phenomenon or wants to counteract it. Where is the time when everyone baked their own bread, did their own laundry at home? Water, light and power are provided by the municipality. Why not go further since we have collective means of transport, common places to eat, establishments that deliver our letters, take care of our money, that come to empty our wells, vacuum the dust, wash the windows, etc. Isn’t it sad to say that in this time of expensive building materials, high daily wages, scarcity of servants, etc., people continue to build houses in which there is always a spacious kitchen and a spacious dining room; in which premises a great deal of time is consumed daily for the preparation of food and for cleaning, premises and time that can be saved by furnishing collective kitchens, or by refurbishing them, because there existed during the war that gave everyone satisfaction …

The process continues: who says mass consumption and mass production says standardization; standardization, a modern phenomenon of the utmost importance (1).

The struggle begins against capitalism, militarism and imperialism. It is characterized on one side by great tolerance, on the other by violence.

What does this lead to? We do not know. Should we as human beings sail against the current, should we as artists try to develop a restraining force? Certainly not. Art is life. Art stands fully in life. Art should not be regarded as the refined share of some dilettante enjoying his Ivory tower, under the eyes of the barbarians or in any other way. The artist stands fully in life; he hears the course, the rustling, the song of the waves of this life; he feels the vibrations, the vein of this life, and he must be absorbed in them, otherwise he is not an artist but an art maker. Conscious, knowing the work of science and technology, making use of it, knowing himself the bearer of international aspirations, glowing with love and eager to act, the artist first of all tries to recognize himself, asking himself: what should I aim in my profession?

The answer is: pure work of art. And so the musician realizes that he must produce a musical emotion, and nothing else, the man of letters a literary emotion, the painter a pictorial one, the sculptor a sculptural one, the master builder an architectural one. And the musician knows not to misuse literary elements, not to make descriptive music because it is impure, so does the painter, etc. The modern artist therefore knows what to aim for; he has resources such as never before: science, technology, organization, industry; he knows that he should not regard them as ends, but rather as aids; that art does not aim for itself either, but must become something of universal significance (1). (1) Art should not take itself as an end; if this was the case, then one got a luxury thing, something that is anti-social and as such is outside our time. After all, art is the same as the simplest utensil. Everything must serve; nothing should be useless. We desire a spoon to be as perfect as possible, not to be perfect as a spoon, but to be used by us!

With his knowledge of international spiritual currents, he knows that in every field of art there is a strongly pronounced urge from the visual to the abstract. And if the master builder requires a lot of study and dedication to realize his new assignments with the new possibilities, he hardly has to make the step from visual to abstract, because his art has always been mainly abstract. If the painter has two dimensions, the height and the width, the sculptor also has the depth, which creates mass, volume, the master builder has the three dimensions to make his spaces, and the three dimensions to make the outer covering of those spaces to depict. It is precisely in this double play of dimensions that there is something purely architectural. The pure art of architecture is therefore the art of composition. In the word to compose lies the sense of associating one with or to the other, and the question immediately arises in the case of a composition: does the one go with, or does the one fit with the other, “i.e.” is there a degree of unity to be found between this one and this other, even though they are also mutually different? What has to be put together, brought together, are very different things. Spaces must be created that meet a specific purpose; for in this purpose lies the cause of the structure. These spaces are built with certain resources, building materials, and the nature of each of these building materials must be taken into account. Finally, to make a room means to separate part of the hold by means of walls and a roof, and when this has been done the master builder must then partly destroy that enclosure, since he must make door and window openings in it. He will also keep an eye on the construction legislation, and usually cannot completely overlook the client’s personal whims!

If he has now met all these requirements, has taken all data into account and practically processed them, then he has not yet produced a work of art. This leads to the question when does something become aesthetic? Question that is easier to ask than to answer! What is the aesthetic that joins the practical and the technical to create a work of art? I shall not venture to answer that, and say only this, that modern man, man who knows the perfection of machines and techniques, who has learned all kinds of things from science, does not want the aesthetic to be something that is added to, which can be placed on a thing that already exists in itself, something consequently that can be taken away, taken away without diminishing the essence, the practicality of the thing. COMPOSOTION It is therefore a matter of seeking a composition, an intimate connection of things of a lower order: the practical requirements and the technique, with something of a higher order: the spiritual. That is also why I find the definition of architecture recently given by Granpré Molière so true: « architecture is to understand the material and spiritual values ​​of life, and to capture them with experience, with the creative power of the artist, with endless patience and dedication the stiff fabric, lifting it above the inconstancy.

The master builder will therefore make pure spaces that will be expressed as pure as possible to the outside. He will leave aside all incidentals and limit himself to a pure play of walls that merge into spaces and form masses. He will bring the three-dimensional and mass feeling to the fore as much as possible as purely architectural values. He must try to achieve this in a technically pure way. And once he knows how to realize the solution of an architectural problem, he will then, whenever a problem arises, look for the solution that belongs to our time, at least if the client is so wise, the voice of the times eavesdropping and letting his master builder join in the conversation. Then the master builder will be able, among other things, to look for the practical-ideal solution to the housing issue, relying on an enlightened or at least a well-informed mass.

Furthermore, he will design in such a way that the implementation in our social relations does not present any particular difficulties; the easier implementation, the greater the production can be. Therein lies not the slightest objection, since easy and difficult are not equal to ugly and beautiful!

Let’s not get into this issue here. Let me just say that I think we are definitely moving towards the collective home with fixed furniture, with collective consumption on a large scale; homes that will be the property of the collective, homes that will be built in large numbers not only to meet the current housing shortage, but also because the existing homes will no longer prove to be usable with the new way of life, homes that will therefore be normalized according to the different types of which the practice will indicate the necessity. ｜ And then it will be for the architect to work with those large complexes, to arrange them one next to and opposite the other so that the real understanding of architecture: the play of space, of mass, the three-dimensional will come very strongly to the fore.

In view of all this, in view of the omens which the attentive observer can already detect, it does not seem to me daringly convinced that it must come, that it will come to an international style of universal significance, for which, of course, all local, regional and national expressions will have to succumb, to an architectural style, I say, comparable to a mighty and intelligible symphony in which painting and sculpture will sing their mighty song in complete harmony. When will all this become a reality? Many factors must contribute to this. Since architecture is a true cultural art, the realization of this future is not solely in the hands of the artist. The masses must be irresistibly carried away, must themselves raise an urgent voice. And I believe it will very soon, at least if we ensure that militarism, imperialism and capitalism do not continue to proliferate to drag us into another war, which is tantamount to disorganization and regression.