“…De bouwmeester zal dus zuivere ruimten maken die zo zuiver mogelijk naar buiten zullen uitgedrukt, uitgebeeld worden. Hij zal alle bijkomstigheden daarlaten en zich beperken tot een zuiver spel van wanden die samenvloeiend ruimten maken en massa’s vormen…”

「…したがって建築家は、可能な限り純粋に外部に表現され、視覚化されるであろう純粋な空間を創造するだろう。彼はあらゆる付随的なものを排し、空間を作り量塊を形成する壁の純粋な戯れに限定するだろう。

“DE ROEPING DER MODERNE ARCHITECTUUR.”
Huib Hoste, 1918, De Stijl
1st  YEAR. JUNE. NINETEEN HUNDRED AND EIGHTEEN   NUMBER 8.

この「純粋な戯れ（zuiver spel）」という概念は、壁が装飾的過剰から解放され、その本質的な構成要素としての役割を担うことで、光と影、透明性と不透明性、連続性と分節性といった要素が織りなす空間のダイナミズムを創出するという、ホステの「態度」を明確に示しています。この思想は、1918年当時としては極めて革新的であり、今日の建築における「壁」の一般的な認識、すなわち空間を構成する能動的な要素としての理解の「オリジン（源流）」とも言えるものでした。

動的な量塊と空間の相互作用

このインスタレーションは、フイブ・ホステが1918年に提唱したこの革新的な「壁」の概念を、透過性のある布と流動的な曲面を用いて、この特定の建築空間内に展開します。 これは、〈IJzerwinkel en Woonhuis〉が鉄筋コンクリートによる純ラーメン構造を採用し、壁が荷重支持から解放されたという歴史的転換点を象徴しています。

ホステはさらに、壁によって分節された空間が互いに影響し合う**「量塊の運動性」について考察しています。 「wij zoeken zooveel mogelijk onze verschillende ruimten in afzonderlijke massa’s uit te spreken, zoodat zij zich duidelijk en beeldend afteekenen; zij zullen bijgevolg naast elkaar opgesteld worden en onderling door elkaar schuiven, beweging verwekkend en tevens immobiliteit; het drie-dimensioneele zal groote schaduwen doen ontstaan en daardoor het licht met meer helderheid laten spelen. （私たちは、可能な限り異なる空間を個別の量塊として表現**し、それらが明確かつ視覚的に際立つようにする。その結果、それらは互いに隣接して配置され、相互に滑り込むことで、動きを生み出し、同時に不動性をもたらすだろう。三次元性は大きな影を生み出し、それによって光をより鮮明に遊ばせるだろう。）」 （フイブ・ホステ, 『De roeping der moderne architectuur』, 1918年）

来場者は、透過性の布が既存の建築要素と重なり合い、曲面が視覚的な連続性と断絶を同時に生み出す中で、**空間の「滑り込み」と「動態性」**を体感することができます。光の変化が影を刻み、このインスタレーションは、壁がもたらす新たな空間体験を、ホステの言葉と共に深く探求する機会を提供します。

思想を巡る壁のゾーン

このインスタレーションの布の壁には、フイブ・ホステの膨大な著作から厳選されたテキスト、そしてプロジェクトの哲学的基盤がプリントされています。これらのコンテンツは、ホステの多岐にわたる思想と、それが現代に投げかける問いを、以下のテーマ別ゾーンを通じて提示します。

• ZONE 1: Modernism | Onze tijd | Now, en Then:
  • ホステが定義した「現代であること」の本質と、それが今日の社会と文化において持つ意義を探求します。
• ZONE 2: WW1 | HUIB HOSTE | De roeping:
  • 第一次世界大戦後の社会再建という歴史的文脈が、ホステの建築における倫理的「召命」にいかに影響を与えたかを考察します。
• ZONE 3: MODERNISM | HUIB HOSTE | POSTMODERNISM:
  • モダニズム以降の建築思想との対比を通じて、ホステの「様式ではない態度」という哲学の現代的価値を再評価します。
• ZONE 4: Records and memories:
  • この建築が持つ歴史的記録と個人的な記憶がどのように交錯し、新たな物語を紡ぐかを示します。
• ZONE-VOID: MODERNISM | HUIB HOSTE | RUIMTE:
  • インスタレーションの中心に位置する「空白」のゾーン。ホステが建築の本質とした「空間」そのものを、より純粋な形で意識させます。
• ZONE 5-a: MODERNISM | HUIB HOSTE | MODERNIZATION:
  • 科学技術の進歩が建築の近代化に与えた影響、そしてホステがこれをどのように建築的「手段」として捉えたか。
• ZONE 5-b: MODERNISM | HUIB HOSTE | IJZERWINKEL:
  • この〈IJzerwinkel en Woonhuis〉が、ホステのモダニズム思想と、鉄やコンクリートといった新しい素材を用いた空間表現の好例であること。
• ZONE 5-c: MODERNISM | HUIB HOSTE | METAMODERNISM:
  • ホステの「態度」としてのモダニズムが、現代のメタモダニズムが提唱する「震える理想主義」や「構造的感情」といった概念とどのように共鳴しうるかを探ります。

この「MUUR」インスタレーションは、ホステの言葉と、それが形づくる空間を通じて、モダニズムの精神を深く探求する知的刺激と、建築を五感で捉える体験を提供します。どうぞ、この「壁」が語りかける多層的なメッセージを、あなた自身の視点と「態度」で解釈してください。

Hosteが求めたのは、特定の様式や教条に縛られることではなく、「自身の時代に属し、そのように振る舞うこと」という普遍的な「姿勢」でした。彼が「国際スタイル」の到来を確信し、標準化を提唱したのも、それがその時代において最も論理的で必然的な「姿勢」の帰結だと考えたからです。

Huib Hosteの残したテキストは、単なる一建築家の思想としてだけでなく、モダニズムがその誕生期に抱いた理想と、その後の変遷を象徴する存在として捉えることができます。
もしモダニズムが、Hosteが意図したような、常に時代と向き合い、その本質に忠実であろうとする「姿勢」であり続けたなら、形式化や教条化、そしてそれに伴う形骸化という運命を辿ることはなかったかもしれません。しかし、歴史的には、1918年からのテキストや1928年の第1回CIAMで Hosteが唱えた「姿勢」としてのモダニズムが忘れられ、その後1933年に、他の建築家たちにより「イズム」としてドグマ化されたアテネ憲章が発表されます。それは「スタイル」として固定化・制度化され、それが時代の変化に対応できなくなった時に、ポストモダニズムによる批判の対象となりました。

そして、「スタイル」として固定化・制度化したことで、主体化していった消費・資本主義のクライアントとともにモダニズム自体を消費していきました。消費・資本主義社会においては、モダニズムは本来の「姿勢」としての意味を失い、単なる「モダンなイメージ」や「効率的な建築様式」として捉えられました。その結果、本質的な思想を伴わない形で形式だけが安易に大量生産され、モダニズムの持つ多様性や柔軟な適応性が失われ、画一化が進んだのです。

ポストモダニズムが批判したのは、モダニズムが社会へ奉仕する建築という本来の目的を忘れ、機能主義的な合理性などの理念の達成がドグマのもとに目的化していき、場所の歴史性や地域固有の文脈、あるいは人間の感情や多様な文化を軽視し、均質で画一的な空間を生み出した点でした。

Hosteのような初期の思想家が抱いていた、イズムに還元されないモダニズムの本質への問いかけは、現代のわたしたちを取り巻く状況を、彼の視点から再考する良い機会を与えてくれています。

Huib Hosteの考え方は、「合理主義建築の伝統」と、「手工芸的倫理」、そして「近代建築の理論的・技術的前進（機械技術）」の交差点に位置づけられます。彼の思考は、「モダニズムの技術的基盤」＋「倫理的・芸術的抑制」という形で形成されており、それゆえに単純な機能主義や形式主義に還元されることなく、複雑で重層的な建築哲学が構築されています。

“Een dergelijk gebouw zal even zuiver in elkaar zitten als een machine, hetgeen het grote voordeel oplevert, dat alle overtolligheden vervallen.”
「そのような建物は機械のように純粋に構成され、すべての余分なものが排除されるという大きな利点をもつ。」

ここで言う「zuiver（純粋）」という表現は、構造的・機能的な「明晰さ」や「合理性」を指しており、当時のモダニズム建築が目指していた「装飾の排除」「目的に即した形態」の価値観を象徴しています。建物がまるで機械のように、必要な要素だけで構成されることは、20世紀初頭における前衛的な建築理念と一致しています。

“Vergeten wij echter niet dat onze architectuurwerken geen machines mogen zijn;”
「しかし忘れてはならないのは、私たちの建築作品は機械であってはならない、ということである。」

ここでHosteは、機械の論理を賞賛しながらも、それを建築の「目的」そのものとして誤認してはならないと明確に釘を刺します。つまり、建築は機械のように合理的であるべきだが、機械そのものになるべきではない。この視点は、この後に機能主義に傾倒しすぎたモダニズム建築への批判的視座をすでにこの時点で持っていたことを示しています。

“de machine bewonderen wij, gebruiken wij zoveel en zo goed als het kan om een uitslag te verkrijgen, die zich op eerste oogopslag van het handwerk laat onderscheiden;”
「私たちは機械を賞賛し、一目見て手作業と区別できる結果を得るために、できる限り機械を活用します。」

この一節では、Hosteは機械を「手段としての素晴らしい道具」として明確に位置づけます。結果として機械的な正確さ・均質さを求めることはあっても、そのための手段と目的を取り違えるべきではないという視点です。
また「手仕事との差異」に触れている点から、当時のアール・ヌーヴォーやアルチザン的な手工芸と、機械的な造形の間に存在する「美的断絶」も意識されていると考えられます。

“de machine beschouwen wij als een prachtig middel en wij zouden ons volop vergissen indien wij ze als een doel gingen voorstellen.”
「機械は素晴らしい手段である。しかしそれを目的と考えるのは大きな誤りである。」

ここで明確に語られるのは、手段と目的の混同という近代主義における根源的な問題です。建築における機械的な手法や精度は目的を達成するためのツールであり、それ自体が建築の価値基準や美学になってはならないという批判が込められています。これは機能主義が陥りがちな「機械の美学への過度な信仰」へのアンチテーゼとも読めます。

冒頭の引用されたテキストは、1918年に De Stijl 誌に掲載された「De roeping der moderne architectuur」の一部分です。このテキストは以下の文から始めります。

“Aangezien bouwen betekent ruimten scheppen, kan er met recht gezegd worden, dat het wezen der bouwkunst iets is dat in den loop der tijden niet aan veranderingen onderhevig is geweest. “
「建築とは空間をつくることであり、建築の本質は時代を経ても変わることのないものだといえるでしょう。」

彼は建築を、「空間を創造すること（ruimten scheppen）」と定義し、建築の本質（het wezen der bouwkunst）は時代によって変わっていないと断言します。様式史や表層の変化とは異なる「構成原理としての建築」を見ようとする立場です。これは、建築を形式ではなく「空間の実現」という行為として捉える態度であり、20世紀モダニズムの特徴でもあります。

“DE ROEPING DER MODERNE ARCHITECTUUR.“
1e JAARGANG JUNI NEGENTIENHONDERDACHTTIEN
De Stijl
「近代建築の召命」1年目　1918年 6月　デ ステイル

このテキストは、第一次世界大戦中に家族とともにオランダに疎開していたHosteが置かれた状況の中で執筆し出版されました。つまり、彼は国家的破壊を目の当たりにし、実際に生活基盤を失った当事者でした。

「召命（roeping）」という言葉の重み

オランダ語の「roeping」は、単に「使命」と訳すこともできますが、本来的には「内的な呼びかけ」「天職としての使命感」という宗教的含意を伴った言葉です。ここには、建築という行為が単なる技術でも装飾でもなく、生き方の表明であること。建築家が社会に対して持つべき倫理的・人間的責任を、「内面の声」として引き受けるべきであるという姿勢。戦争や破壊のなかでもなお、建築が人間に向けて語る希望の声でありうるという信念が読み取れます。Hosteの言葉としてこの語が使われるとき、そこには神学的な重みではなく、倫理的な選択としての近代建築という意味が濃厚に含まれています。

「近代建築」とは何か——そして「いま、呼びかけられるべきもの」とは何か

この論考は1918年、第一次世界大戦が終結を迎える年に書かれました。Hosteは当時、ベルギーからオランダへの戦争避難民として暮らしており、自国は壊滅的な被害を受けていました。
このときの「近代建築」とは、単に「スタイル」や「形式」としての近代ではなく、破壊された世界に対して、いかに新しい秩序・倫理・形態をもたらすかという問いに対する応答です。
つまり、「roeping」とは、今この時代において、建築は何のために存在するのか？
建築家は、何に応答すべきか？という、時代の声に対する応答可能性（responsiveness）を問う言葉でもあります。

De Stijl と距離を取りつつも、芸術の「召命」を引き継ぐ立場

HosteはDe Stijlの理論と交流はあったものの、そこにある絶対的抽象性や政治的先鋭性から距離を取っていました。『De roeping der moderne architectuur』というタイトルは、まさにそのスタンスを表明しています：「建築は社会変革の一環であるべきだ」という理念を共有しながらも、建築にしか果たせない役割を、他の芸術や思想よりも静かに、しかし深く捉えようとする。それは、「構成」や「スタイル」の問題ではなく、建築が人間の生活空間・倫理・共同体の形をどうつくるかという問題として見据えられています。

モダニズムとの対話から

Het is een waarheid gelijk een koe te zeggen dat onze kunst, wil ze echt zijn, noodzakelijk met onzen tijd moet harmoniseren…

Huib Hoste, BOUWKUNST EN DE MODERNE SAMENLEVING

1921, “TER WAARHEID”

私たちの芸術が本物であるためには、必然的に時代と調和しなければならないというのは自明の理です…

ベルギーの歴史と文化は、他者への敬意を重んじる土壌を育んできた。それは、各言語圏の尊重を通じて多文化共存を制度的に調整する実践や、地域の伝統を尊重しつつ調和を図る価値観、異文化や芸術の多様性を受け入れる態度、そして地域間の違いを尊重しながら平和的に解決策を見出す文化に表れている。これは言うまでもなく、それは世界的な課題であり目標でもあるダイバーシティ＆インクルージョンの価値観を歴史的に持っていることを示しており、世界の中でその中核となるべき責任と価値を自負していることである。

西欧の歴史が３つの異なる価値観の融合であるとすれば、ベルギーは平和と調和の価値観を持つ。これらは私が遺産の中で生活し学んだ経験です。

しかし、この価値観は現在、決して静的なものではありません。

平和と調和

1830年に独立した後、ベルギーは中立を宣言し、他国との平和的関係を追求しました。しかし二度の大戦による破壊を経験したベルギーは、ヨーロッパ統合の推進に積極的に貢献しました。欧州連合（EU）やNATOの本部がブリュッセルに置かれるのも、ベルギーが他国との協力と調和を重視する姿勢を示しています。

フランダース地方が持っている価値と責任は「平和と調和」である。このメッセージはこのモダニズム遺産からも発信されています。

モダニズムとは、2度の世界大戦の間に起こった人類の発展への試みでした。二度の世界大戦を止められなかったと言う反省であるポストモダンを経た。しかし私たちは今もモダニズムの潮流の中にある。

モダニズムとの対話から

「モダニズム建築」の真の意味は、社会への奉仕でした。このメッセージの潮流は、現在「New European Bauhaus」や「European Green Deal」にも見られます。なぜなら、私たちの時代も100年前と同様に、新しい技術革新と共に新しい価値観へとパラダイムシフトしている瞬間であり、眼に見える課題は異なっているものの、その本質は私たち自身の中にあるからです。

Huib Hosteは「モダニズム」の真の意味のメタファーであり、IJzerwinkel en Woonhuisはその歴史と共に、私たちの社会の100年を映す鏡であり、『Huib Hoste のモダニズム』のメタファーです。

私たちの視点は、遺産建築が持つメッセージ（メタファー）をコンセプトとした文化的事業や経済的事業として具現化し、それを基盤に遺産建築が持つ悩み（継続性＝ランニングコスト）に対応し、遺産建築自体が自立して存続するモデルとして考えています。そして、それらすべてのアクティビティを「展示 = Exhibition in Movement」として位置付け、それ自体がこの遺産の持つメッセージを表現し、同時に人々の日常とともに共有し続けていきます。

「IJzerwinkel en Woonhuis」は単なる建築物にとどまらず、Huib Hosteが生涯をかけて表現したモダニズムの本質を象徴するメタファーです。この建築を未来に引き継ぐことは、ベルギーの文化的遺産を守りつつ、それが地域経済や国際的な文化交流の一端を担う役割を果たすことに直結します。

私たちのプロジェクトは、この遺産が持つメッセージを具現化する活動を「展示 = Exhibition in Movement」として位置付けています。これにより、文化遺産が現代においても地域社会の一部として息づき続け、持続可能な形でその価値を発信し続ける仕組みを目指しています。

＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿
YAKUSIJI KEIZO
Nieuwstraat 39 8940 Wervik, Belgium
IJzerwinkel en Woonhuis 1920 HUIB HOSTE

Modernism:

Modernism refers to a global movement in society and culture that from the early decades of the twentieth century sought a new alignment with the experience and values of modern industrial life.

TATE_

モダニズムとは、20世紀初頭から近代産業生活の経験と価値観との新たな調和を模索してきた、社会と文化における世界的な運動を指します。

“Modernism includes more than art and literature. By now it covers almost the whole of what is truly alive in our culture. It happens, however, to be very much of a historical novelty. “
…The essence of Modernism lies, as I see it, in the use of characteristic methods of a discipline to criticize the discipline itself, not in order to subvert it but in order to entrench it more firmly in its area of competence….Modernism criticizes from the inside, through the procedures themselves of that which is being criticized.
…Thus would each art be rendered “pure,” and in its “purity” find the guarantee of its standards of quality as well as of its independence. “Purity” meant self-definition, and the enterprise of self-criticism in the arts became one of self-definition with a vengeance.
…Modernist painting shows, precisely by its resistance to the sculptural, how firmly attached it remains to tradition beneath and beyond all appearances to the contrary.
…It should also be understood that self-criticism in Modernist art has never been carried on in any but a spontaneous and largely subliminal way. As I have already indicated, it has been altogether a question of practice, immanent to practice, and never a topic of theory.
…Modernism has never meant, and does not mean now, anything like a break with the past. It may mean a devolution, an unraveling, of tradition, but it also means its further evolution.”
Greenberg, Clement. (1960) Art and Culture: Critical Essays. Beacon Press, 1961.

「モダニズムは芸術や文学以上のものを包含する。今やそれは、我々の文化において真に生きているもののほぼすべてを網羅している。しかしながら、それは歴史的に見て極めて斬新なものである。」
…モダニズムの本質は、私の見解では、ある分野に特有の方法を用いてその分野自体を批判することにある。それは、その分野を転覆させるためではなく、その専門分野にさらに確固たる地位を確立するためである。
…モダニズムは、批判されるものの手続きそのものを通して、内側から批判する。
…こうして、それぞれの芸術は「純粋」となり、その「純粋さ」の中に、その質の基準と独立性の保証が見出される。「純粋さ」とは自己定義を意味し、芸術における自己批判の試みは、猛烈な自己定義へと変貌した。
…モダニズム絵画は、まさに彫刻への抵抗によって、あらゆる外見の裏側とそれを超えて、いかに伝統に固く結びついているかを示している。
…モダニズム芸術における自己批判は、あくまでも自発的で、大部分が潜在意識的な形でしか行われてこなかったことも理解しておくべきだろう。すでに述べたように、それはあくまでも実践の問題であり、実践に内在するものであり、決して理論の話題ではなかった。
…モダニズムは、過去との決別といったものをこれまでも、そして今も意味していない。それは伝統の退化、解体を意味するかもしれないが、同時に伝統の更なる進化も意味するのだ。
グリーンバーグ、クレメント. (1960) Art and Culture: Critical Essays. ビーコン・プレス, 1961年.

“De bouwmeester zal dus zuivere ruimten maken die zo zuiver mogelijk naar buiten zullen uitgedrukt, uitgebeeld worden. Hij zal alle bijkomstigheden daarlaten en zich beperken tot een zuiver spel van wanden die samenvloeiend ruimten maken en massa’s vormen.”

“DE ROEPING DER MODERNE ARCHITECTUUR.”
Huib Hoste, 1918, De Stijl
1st  YEAR. JUNE. NINETEEN HUNDRED AND EIGHTEEN   NUMBER 8.

Het concept van het “zuivere spel” houdt in dat de muur, bevrijd van overdadige ornamenten, zijn essentiële rol als constitutief element op zich neemt, waardoor een ruimtelijke dynamiek ontstaat die is geweven uit licht en schaduw, transparantie en opaciteit, continuïteit en segmentatie. Dit concept weerspiegelt duidelijk Hostes “attitude”. Dit idee was in 1918 buitengewoon innovatief en kan worden beschouwd als de “oorsprong” van de huidige algemene opvatting over de muur in de architectuur, namelijk als een actief element dat ruimte constitueert.

Dynamische Massa’s en Ruimtelijke Interactie

Deze installatie ontvouwt Hostes revolutionaire muurconcept uit 1918 in de specifieke architecturale ruimte van dit gebouw, gebruikmakend van transparante stof en vloeiende, gebogen oppervlakken. Dit symboliseert de historische overgang van het IJzerwinkel en Woonhuis naar een zuiver skeletbouw van gewapend beton, waarbij de muur werd bevrijd van zijn dragende functie.

Hoste reflecteerde verder op de “beweeglijkheid der massa’s”, waarbij ruimtes, gesegmenteerd door muren, elkaar beïnvloeden: “wij zoeken zooveel mogelijk onze verschillende ruimten in afzonderlijke massa’s uit te spreken, zoodat zij zich duidelijk en beeldend afteekenen; zij zullen bijgevolg naast elkaar opgesteld worden en onderling door elkaar schuiven, beweging verwekkend en tevens immobiliteit; het drie-dimensioneele zal groote schaduwen doen ontstaan en daardoor het licht met meer helderheid laten spelen.” (Uit: Huib Hoste, ‘De roeping der moderne architectuur’, 1918)

Bezoekers kunnen de “verschuiving” en “dynamiek” van de ruimte ervaren, doordat de transparante stof overlapt met bestaande architectonische elementen en de gebogen oppervlakken tegelijkertijd visuele continuïteit en discontinuïteit creëren. Terwijl licht en schaduw met elkaar verweven zijn, biedt deze installatie de gelegenheid om diepgaand de nieuwe ruimtelijke ervaring te verkennen die de muur tot stand brengt, geleid door Hostes woorden.

Themagebieden langs de Muur van Gedachten

Op de stoffen wanden van deze installatie zijn zorgvuldig geselecteerde teksten uit Hostes uitgebreide oeuvre en de filosofische grondslagen van het project gedrukt. Deze inhoud presenteert Hostes veelzijdige ideeën en de vragen die ze oproepen voor de hedendaagse tijd, geordend in de volgende themagebieden:

• ZONE 1: Modernism | Onze tijd | Now, en Then:
  • Verken de essentie van wat Hoste definieerde als “modern zijn” en de betekenis ervan voor de huidige samenleving en cultuur.
• ZONE 2: WW1 | HUIB HOSTE | De roeping:
  • Onderzoek hoe de historische context van de wederopbouw na de Eerste Wereldoorlog Hostes ethische “roeping” in de architectuur beïnvloedde.
• ZONE 3: MODERNISM | HUIB HOSTE | POSTMODERNISM:
  • Herwaardeer de hedendaagse waarde van Hostes filosofie van “attitude, niet stijl” door middel van een vergelijking met postmoderne architecturale theorieën.
• ZONE 4: Records and memories:
  • Toont hoe de historische archieven en persoonlijke herinneringen van dit gebouw samenkomen en nieuwe verhalen weven.
• ZONE-VOID: MODERNISM | HUIB HOSTE | RUIMTE:
  • De “lege” zone in het centrum van de installatie. Maak de “ruimte” zelf, de essentie van Hostes architectuur, op een zuiverdere manier bewust.
• ZONE 5-a: MODERNISM | HUIB HOSTE | MODERNIZATION:
  • De impact van wetenschappelijke en technologische vooruitgang op de modernisering van de architectuur, en hoe Hoste dit als een architecturaal “middel” zag.
• ZONE 5-b: MODERNISM | HUIB HOSTE | IJZERWINKEL:
  • Hoe het IJzerwinkel en Woonhuis Hostes modernistische ideeën en zijn experimenten met nieuwe materialen zoals ijzer en beton als voorbeelden van ruimtelijke expressie belichaamt.
• ZONE 5-c: MODERNISM | HUIB HOSTE | METAMODERNISM:
  • Verken hoe Hostes modernisme als “attitude” kan resoneren met concepten uit het hedendaagse metamodernisme, zoals “oscillerend idealisme” en “structurele gevoelens”.

Deze “MUUR”-installatie biedt een intellectuele stimulans om de geest van het modernisme diepgaand te verkennen en een zintuiglijke ervaring van architectuur, door middel van Hostes woorden en de ruimte die zij vormen. We nodigen u uit om de meerlagige boodschap van deze “muur” te interpreteren vanuit uw eigen perspectief en “attitude”.

Hoste streefde er niet naar gebonden te zijn aan een bepaalde stijl of dogma, maar aan een universele ‘houding’ van ‘behoren tot de eigen tijd en zich dienovereenkomstig gedragen’. Hij was overtuigd van de komst van de ‘Internationale Stijl’ en pleitte voor standaardisatie, omdat hij vond dat dit de meest logische en onvermijdelijke uitkomst van een ‘houding’ in die tijd was.

De teksten nagelaten door Huib Hoste kunnen niet alleen worden gezien als de gedachten van één architect, maar ook als een symbool voor de idealen die het modernisme in zijn beginfase koesterde en de veranderingen die het daarna heeft ondergaan.
Als het modernisme een ‘houding’ was gebleven die altijd de tijd tegemoet trad en probeerde trouw te blijven aan zijn essentie, zoals Hoste beoogde, zou het wellicht niet het lot van formalisering, dogmatisering en de daarmee gepaard gaande formalisering hebben ondergaan. Historisch gezien raakte het modernisme als een ‘houding’, zoals Hoste bepleitte in de tekst uit 1918 en tijdens de eerste CIAM in 1928, echter in de vergetelheid. In 1933 werd het Handvest van Athene afgekondigd, dat door andere architecten als een ‘isme’ werd gedogmatiseerd. Het werd vastgelegd en geïnstitutionaliseerd als een ‘stijl’, en toen het zich niet langer kon aanpassen aan de veranderende tijd, werd het doelwit van kritiek van het postmodernisme.

En door gefixeerd en geïnstitutionaliseerd te worden als een “stijl”, werd het modernisme zelf geconsumeerd, samen met de consument en de kapitalistische klanten die subjectief waren geworden. In een consumptiemaatschappij en een kapitalistische maatschappij verloor het modernisme zijn oorspronkelijke betekenis als “houding” en werd het gezien als simpelweg een “modern beeld” of een “efficiënte architectuurstijl”. Hierdoor werden vormen gemakkelijk massaal geproduceerd zonder essentiële ideeën, en gingen de diversiteit en flexibele aanpasbaarheid van het modernisme verloren, wat leidde tot standaardisatie.

Het postmodernisme bekritiseerde het modernisme omdat het zijn oorspronkelijke doel, namelijk architectuur ten dienste van de maatschappij, vergat en het bereiken van idealen zoals functionalistische rationaliteit tot het doel van het dogma maakte, waarbij de geschiedenis van de plek, de specifieke context van de regio, of menselijke emoties en diverse culturen werden verwaarloosd en homogene en uniforme ruimtes werden gecreëerd.

De vragen die vroege denkers zoals Hoste stelden over de essentie van het modernisme, die niet tot ismen kan worden gereduceerd, bieden ons een goede gelegenheid om de situatie om ons heen vanuit zijn perspectief te heroverwegen.

De ideeën van Huib Hoste bevinden zich op het snijvlak van de ‘traditie van rationalistische architectuur’, ‘vakmanschapsethiek’ en ‘theoretische en technische vooruitgang van moderne architectuur (mechanische technologie)’. Zijn denken is gebaseerd op ‘technische grondslagen van het modernisme’ + ‘ethische en artistieke terughoudendheid’ en daarmee heeft hij een complexe en gelaagde architectuurfilosofie ontwikkeld die niet kan worden gereduceerd tot eenvoudig functionalisme of formalisme.

“Een dergelijk gebouw zal even zuiver in elkaar zitten als een machine, hetgeen het grote voordeel oplevert, dat alle overtolligheden vervallen.”

Het woord “zuiver” verwijst hier naar structurele en functionele helderheid en rationaliteit, en symboliseert de waarden van “eliminatie van ornament” en “vorm die zijn doel dient” waar de modernistische architectuur destijds naar streefde. Het idee dat een gebouw alleen uit de noodzakelijke elementen bestaat, zoals een machine, strookt met de avant-gardistische architectuuropvattingen van het begin van de 20e eeuw.

“Vergeten wij echter niet dat onze architectuurwerken geen machines mogen zijn;”

Hoste prijst hier weliswaar de logica van de machine, maar maakt duidelijk dat deze niet verward moet worden met het ‘doel’ van de architectuur zelf. Met andere woorden: architectuur moet net zo rationeel zijn als een machine, maar mag zelf geen machine worden. Dit standpunt laat zien dat hij al kritisch stond tegenover de modernistische architectuur, die later te afhankelijk werd van het functionalisme.

“de machine bewonderen wij, gebruiken wij zoveel en zo goed als het kan om een uitslag te verkrijgen, die zich op eerste oogopslag van het handwerk laat onderscheiden;”

In deze passage positioneert Hoste machines duidelijk als “een prachtig gereedschap, een middel tot een doel”. Zijn standpunt is dat, hoewel mechanische precisie en uniformiteit als doel kunnen worden nagestreefd, de middelen daartoe niet met het doel moeten worden verward.
Bovendien, aangezien hij het “verschil met handwerk” noemt, lijkt het waarschijnlijk dat hij zich ook bewust is van de “esthetische kloof” die bestond tussen de art nouveau en het ambachtelijke handwerk van die tijd, en mechanische creaties.

“de machine beschouwen wij als een prachtig middel en wij zouden ons volop vergissen indien wij ze als een doel gingen voorstellen.”

Wat hier duidelijk wordt gesteld, is het fundamentele probleem van het modernisme: de verwarring tussen middelen en doelen. De kritiek is dat mechanische methoden en precisie in de architectuur hulpmiddelen zijn om een ​​doel te bereiken, en niet zelf de waardenstandaard of esthetiek van de architectuur zouden moeten worden. Dit kan ook worden gelezen als een antithese van het “overmatige vertrouwen in de esthetiek van machines” waar het functionalisme zo snel in vervalt.

De hierboven geciteerde tekst is een fragment uit “De roeping der moderne architectuur”, gepubliceerd in het tijdschrift De Stijl in 1918. De tekst begint met de volgende zin:

“Aangezien bouwen betekent ruimten scheppen, kan er met recht gezegd worden, dat het wezen der bouwkunst iets is dat in den loop der tijden niet aan veranderingen onderhevig is geweest. “

Hij definieert architectuur als “ruimte scheppen” en stelt dat de essentie van architectuur (het wezen der bouwkunst) niet is veranderd met de tijd. Zijn standpunt is er een van architectuur als “een constitutief principe” te zien, dat verschilt van de geschiedenis van stijlen en veranderingen aan de oppervlakte. Deze houding ziet architectuur als een daad van “ruimte creëren” in plaats van als een vorm, en is tevens kenmerkend voor het modernisme van de 20e eeuw.

“DE ROEPING DER MODERNE ARCHITECTUUR.“
1e JAARGANG JUNI NEGENTIENHONDERDACHTTIEN
De Stijl

Deze tekst werd geschreven en gepubliceerd in de context van Hoste’s situatie, waarin hij met zijn gezin tijdens de Eerste Wereldoorlog naar Nederland was geëvacueerd. Dit betekende dat hij getuige was van de vernietiging van een land en deel uitmaakte van het feitelijke verlies van zijn levensonderhoud.

De zwaarte van het woord “roeping”

Het Nederlandse woord “roeping” kan eenvoudigweg worden vertaald als “missie”, maar oorspronkelijk is het een woord met religieuze connotaties van “innerlijke roeping” en “missiegevoel als roeping”. Architectuur is hier niet slechts een techniek of decoratie, maar een uiting van een levenswijze. Het is een houding die architecten zouden moeten aannemen ten opzichte van de ethische en menselijke verantwoordelijkheid die ze zouden moeten hebben ten opzichte van de maatschappij als een “innerlijke stem”. Het is de overtuiging dat architectuur een stem van hoop kan zijn die tot de mensheid spreekt, zelfs te midden van oorlog en vernietiging. Wanneer dit woord wordt gebruikt als Hoste’s woord, is het sterk doordrongen van de betekenis van moderne architectuur als een ethische keuze, niet van theologische zwaarte.

Wat is “moderne architectuur” – en wat is “wat nu genoemd moet worden”?

Dit essay werd geschreven in 1918, het jaar dat de Eerste Wereldoorlog eindigde. Hoste woonde destijds als oorlogsvluchteling uit België in Nederland en zijn thuisland had verwoestende schade geleden.

“Moderne architectuur” was in die tijd niet simpelweg moderniteit als “stijl” of “vorm”, maar een antwoord op de vraag hoe nieuwe orde, ethiek en vorm teweeggebracht konden worden in een verwoeste wereld.

Met andere woorden, “roeping” is ook een woord dat de ontvankelijkheid voor de stemmen van de tijd in twijfel trekt: wat is het doel van architectuur in dit tijdperk?

Waarop zouden architecten moeten reageren?

Een positie die de “roeping” van de kunst erft, maar afstand houdt van De Stijl.

Hoewel Hoste contact had met de theorie van De Stijl, distantieerde hij zich van de absolute abstractie en het politiek radicalisme die erin besloten lagen. De titel “De roeping der moderne architectuur” drukt dit standpunt uit. Hoewel de tentoonstelling het idee deelt dat “architectuur deel moet uitmaken van maatschappelijke verandering”, probeert ze de rol te begrijpen die alleen architectuur kan spelen, op een meer subtiele maar diepgaande manier dan andere kunstvormen of ideeën. Het gaat hierbij niet om “compositie” of “stijl”, maar eerder om de vraag hoe architectuur de menselijke leefruimte, ethiek en gemeenschap vormgeeft.

Vanuit een dialoog met het modernisme

Het is een waarheid gelijk een koe te zeggen dat onze kunst, wil ze echt zijn, noodzakelijk met onzen tijd moet harmoniseren…

Huib Hoste, BOUWKUNST EN DE MODERNE SAMENLEVING

1921, “TER WAARHEID”

De geschiedenis en cultuur van België hebben een cultuur bevorderd die respect voor anderen hoog in het vaandel heeft staan. Dit komt tot uiting in de praktijk van het institutioneel reguleren van multiculturele coëxistentie door respect voor elk taalgebied, de waarden van harmonie met respect voor regionale tradities, de houding van acceptatie van de diversiteit van verschillende culturen en kunsten, en de cultuur van het vinden van vreedzame oplossingen met respect voor regionale verschillen. Dit toont uiteraard aan dat België historisch gezien waarden van diversiteit en inclusie heeft gehad, die een wereldwijde uitdaging en doelstelling vormen, en dat het trots is op zijn verantwoordelijkheid en waarden die centraal zouden moeten staan ​​in de wereld.

Als de geschiedenis van West-Europa een samensmelting is van drie verschillende waarden, dan heeft België de waarden van vrede en harmonie. Dit zijn mijn ervaringen met leven en leren in mijn erfgoed.

Deze waarden zijn echter vandaag de dag geenszins statisch.

Vrede en harmonie

Na de onafhankelijkheid in 1830 verklaarde België zich neutraal en streefde het naar vreedzame betrekkingen met andere landen. België, dat de verwoestingen van twee wereldoorlogen had meegemaakt, droeg echter actief bij aan de bevordering van de Europese integratie. Het feit dat het hoofdkwartier van de Europese Unie (EU) en de NAVO in Brussel gevestigd zijn, toont ook aan dat België de nadruk legt op samenwerking en harmonie met andere landen.

De waarde en verantwoordelijkheid van Vlaanderen is “vrede en harmonie”. Deze boodschap wordt ook overgebracht vanuit dit modernistische erfgoed.

Het modernisme was een poging tot menselijke ontwikkeling die plaatsvond tussen de twee wereldoorlogen. We hebben nu het postmodernisme achter ons gelaten, een reflectie op het falen om de twee wereldoorlogen te stoppen. We bevinden ons echter nog steeds in de stroom van het modernisme.

Vanuit een dialoog met het modernisme

De ware betekenis van “modernistische architectuur” was dienstbaarheid aan de maatschappij. Deze boodschap is vandaag de dag ook terug te vinden in het “Nieuwe Europese Bauhaus” en de “Europese Green Deal”. Dit komt omdat onze tijd, net als 100 jaar geleden, ook een tijd is van een paradigmaverschuiving naar nieuwe waarden en nieuwe technologische innovaties, en hoewel de zichtbare uitdagingen anders zijn, ligt de essentie in onszelf.

Huib Hoste is een metafoor voor de ware betekenis van ‘modernisme’. IJzerwinkel en Woonhuis is, samen met zijn geschiedenis, een spiegel die 100 jaar van onze samenleving weerspiegelt, en een metafoor voor ‘Huib Hostes modernisme’.

Ons perspectief is om de boodschap (metafoor) van erfgoedarchitectuur als concept te belichamen in culturele en economische projecten. Op basis daarvan pakken we de zorgen van erfgoedarchitectuur aan (continuïteit = exploitatiekosten) en beschouwen we het als een model voor erfgoedarchitectuur om zelfstandig te overleven. En we positioneren al deze activiteiten als ‘tentoonstellingen = tentoonstellingen in beweging’, die zelf de boodschap van dit erfgoed uitdragen en deze tegelijkertijd blijven delen met het dagelijks leven van mensen.

‘IJzerwinkel en Woonhuis’ is niet zomaar een gebouw, maar een metafoor die de essentie van het modernisme symboliseert die Huib Hoste zijn hele leven heeft uitgedragen. Het doorgeven van deze architectuur aan de toekomst zal direct leiden tot de bescherming van het Belgische culturele erfgoed en tegelijkertijd een rol spelen in de lokale economie en internationale culturele uitwisseling.

Ons project positioneert activiteiten die de boodschap van dit erfgoed belichamen als een ‘Tentoonstelling in Beweging’. Daarmee willen we een systeem creëren waarin cultureel erfgoed ook in de huidige tijd kan blijven voortleven als onderdeel van de lokale gemeenschap en de waarde ervan op een duurzame manier kan blijven overbrengen.

＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿
YAKUSIJI KEIZO
Nieuwstraat 39 8940 Wervik, Belgium
IJzerwinkel en Woonhuis 1920 HUIB HOSTE

Modernism:

Modernism refers to a global movement in society and culture that from the early decades of the twentieth century sought a new alignment with the experience and values of modern industrial life.

TATE_

Modernisme verwijst naar een wereldwijde beweging in maatschappij en cultuur die vanaf de eerste decennia van de twintigste eeuw een nieuwe afstemming zocht op de ervaring en waarden van het moderne industriële leven.

“Modernism includes more than art and literature. By now it covers almost the whole of what is truly alive in our culture. It happens, however, to be very much of a historical novelty. “
…The essence of Modernism lies, as I see it, in the use of characteristic methods of a discipline to criticize the discipline itself, not in order to subvert it but in order to entrench it more firmly in its area of competence….Modernism criticizes from the inside, through the procedures themselves of that which is being criticized.
…Thus would each art be rendered “pure,” and in its “purity” find the guarantee of its standards of quality as well as of its independence. “Purity” meant self-definition, and the enterprise of self-criticism in the arts became one of self-definition with a vengeance.
…Modernist painting shows, precisely by its resistance to the sculptural, how firmly attached it remains to tradition beneath and beyond all appearances to the contrary.
…It should also be understood that self-criticism in Modernist art has never been carried on in any but a spontaneous and largely subliminal way. As I have already indicated, it has been altogether a question of practice, immanent to practice, and never a topic of theory.
…Modernism has never meant, and does not mean now, anything like a break with the past. It may mean a devolution, an unraveling, of tradition, but it also means its further evolution.”
Greenberg, Clement. (1960) Art and Culture: Critical Essays. Beacon Press, 1961.

“Modernisme omvat meer dan kunst en literatuur. Het omvat inmiddels bijna alles wat werkelijk leeft in onze cultuur. Het is echter een historische noviteit in hoge mate.”
…De essentie van het modernisme ligt, naar mijn mening, in het gebruik van de voor een discipline karakteristieke methoden om de discipline zelf te bekritiseren, niet om haar te ondermijnen, maar om haar steviger te verankeren in haar competentiegebied….Modernisme bekritiseert van binnenuit, via de procedures zelf van datgene wat bekritiseerd wordt.
…Zo zou elke kunst “zuiver” worden gemaakt en in haar “zuiverheid” de garantie vinden voor haar kwaliteitsnormen en haar onafhankelijkheid. “Zuiverheid” betekende zelfdefinitie, en de zelfkritiek in de kunsten werd er een van zelfdefinitie met een wraak.
…De modernistische schilderkunst laat, juist door haar verzet tegen het beeldhouwkunstige, zien hoe stevig ze gehecht blijft aan de traditie, onder en voorbij alle schijn van tegenspraak. …Men moet ook begrijpen dat zelfkritiek in de modernistische kunst nooit op een andere dan spontane en grotendeels subliminale manier is bedreven. Zoals ik al heb aangegeven, was het volledig een kwestie van praktijk, inherent aan de praktijk, en nooit een onderwerp van theorie.
…Modernisme heeft nooit, en betekent nu ook niet, iets als een breuk met het verleden. Het kan een degeneratie, een ontrafeling, van de traditie betekenen, maar het betekent ook de verdere evolutie ervan.
Greenberg, Clement. (1960) Art and Culture: Critical Essays. Beacon Press, 1961.

“…De bouwmeester zal dus zuivere ruimten maken die zo zuiver mogelijk naar buiten zullen uitgedrukt, uitgebeeld worden. Hij zal alle bijkomstigheden daarlaten en zich beperken tot een zuiver spel van wanden die samenvloeiend ruimten maken en massa’s vormen…”

« Le maître d’œuvre créera donc des espaces purs qui seront exprimés et figurés aussi purement que possible vers l’extérieur. Il laissera de côté tous les accessoires et se limitera à un pur jeu de murs qui, en s’associant, créeront des espaces et formeront des masses. »

“DE ROEPING DER MODERNE ARCHITECTUUR.”
Huib Hoste, 1918, De Stijl
1st  YEAR. JUNE. NINETEEN HUNDRED AND EIGHTEEN   NUMBER 8.

Le concept de « pur jeu » (zuiver spel) implique que le mur, libéré de l’excès ornemental, assume son rôle essentiel de composant constitutif, créant une dynamique spatiale tissée de lumière et d’ombre, de transparence et d’opacité, de continuité et de segmentation. Ce concept reflète clairement l’« attitude » de Hoste. Cette idée était extrêmement innovante pour l’époque (1918) et peut être considérée comme l’« origine » de la perception générale actuelle du mur en architecture, à savoir comme un élément actif qui constitue l’espace.

Masses Dynamiques et Interaction Spatiale

Cette installation déploie le concept révolutionnaire du « mur » proposé par Hoste en 1918, au sein de l’espace architectural spécifique de ce bâtiment, en utilisant des tissus transparents et des surfaces fluides et courbées. Cela symbolise la transition historique de l’« IJzerwinkel en Woonhuis » vers une structure pure en béton armé, où le mur a été libéré de sa fonction porteuse.

Hoste a en outre réfléchi à la « mobilité des masses », où les espaces, segmentés par des murs, interagissent entre eux : « nous cherchons autant que possible à exprimer nos différentes pièces en masses distinctes, de manière à ce qu’elles se dessinent clairement et visuellement ; elles seront par conséquent disposées les unes à côté des autres et se glisseront les unes dans les autres, générant du mouvement et en même temps de l’immobilité ; le tridimensionnel fera naître de grandes ombres et fera ainsi jouer la lumière avec plus de clarté. » (Extrait de : Huib Hoste, « De roeping der moderne architectuur », 1918)

Les visiteurs peuvent expérimenter le « glissement » et la « dynamique » de l’espace alors que le tissu transparent se superpose aux éléments architecturaux existants et que les surfaces courbes créent simultanément continuité et discontinuité visuelles. Tandis que la lumière et l’ombre s’entrelacent, cette installation offre l’opportunité d’explorer en profondeur la nouvelle expérience spatiale que le mur génère, guidé par les mots de Hoste.

Zones Thématiques du Mur de la Pensée

Sur les murs de tissu de cette installation sont imprimés des textes soigneusement sélectionnés de la vaste œuvre de Huib Hoste, ainsi que les fondements philosophiques du projet. Ce contenu présente les idées multiformes de Hoste et les questions qu’elles posent à l’époque contemporaine, organisées à travers les zones thématiques suivantes :

• ZONE 1: Modernism | Onze tijd | Now, en Then:
  • Explorez l’essence de ce que Hoste a défini comme « être moderne » et sa signification pour la société et la culture d’aujourd’hui.
• ZONE 2: WW1 | HUIB HOSTE | De roeping:
  • Examinez comment le contexte historique de la reconstruction après la Première Guerre mondiale a influencé la « vocation » éthique de Hoste en architecture.
• ZONE 3: MODERNISM | HUIB HOSTE | POSTMODERNISM:
  • Réévaluez la valeur contemporaine de la philosophie de Hoste de « l’attitude, pas le style » à travers une comparaison avec les théories architecturales postmodernes.
• ZONE 4: Records and memories:
  • Montre comment les archives historiques et les souvenirs personnels de ce bâtiment s’entrecroisent et tissent de nouvelles histoires.
• ZONE-VOID: MODERNISM | HUIB HOSTE | RUIMTE:
  • La zone « vide » au centre de l’installation. Prenez conscience plus purement de l’« espace » lui-même, l’essence de l’architecture de Hoste.
• ZONE 5-a: MODERNISM | HUIB HOSTE | MODERNIZATION:
  • L’impact du progrès scientifique et technologique sur la modernisation de l’architecture, et comment Hoste l’a perçu comme un « moyen » architectural.
• ZONE 5-b: MODERNISM | HUIB HOSTE | IJZERWINKEL:
  • Comment l’« IJzerwinkel en Woonhuis » incarne les idées modernistes de Hoste et ses expérimentations avec de nouveaux matériaux comme le fer et le béton, en tant qu’exemples d’expression spatiale.
• ZONE 5-c: MODERNISM | HUIB HOSTE | METAMODERNISM:
  • Explorez comment le modernisme de Hoste en tant qu’« attitude » peut résonner avec des concepts du métamodernisme contemporain, tels que l’« idéalisme oscillant » et l’« émotion structurelle ».

Cette installation « MUR » offre une stimulation intellectuelle pour explorer profondément l’esprit du modernisme et une expérience sensorielle de l’architecture, à travers les mots de Hoste et l’espace qu’ils façonnent. Nous vous invitons à interpréter le message multiforme de ce « mur » à travers votre propre perspective et « attitude ».

Hoste ne recherchait pas à se limiter à un style ou à un dogme spécifique, mais à une « attitude » universelle, celle d’appartenir à son époque et de se comporter en conséquence. Convaincu de l’avènement du « Style international », il prônait la standardisation, estimant qu’il s’agissait de l’issue la plus logique et inévitable pour cette époque.

Les textes laissés par Huib Hoste peuvent être considérés non seulement comme la pensée d’un architecte, mais aussi comme un symbole des idéaux que le modernisme a embrassés à sa naissance et de ses transformations ultérieures.
Si le modernisme était resté une « attitude » toujours tournée vers son époque et fidèle à son essence, comme le souhaitait Hoste, il n’aurait peut-être pas connu le destin de la formalisation, de la dogmatisation et de l’évidence qui l’accompagne. Cependant, historiquement, le modernisme en tant qu’« attitude » prônée par Hoste dans le texte de 1918 et lors des premiers CIAM de 1928 fut oublié. Puis, en 1933, la Charte d’Athènes fut proclamée, dogmatisée comme un « isme » par d’autres architectes. Fixée et institutionnalisée comme un « style », elle devint la cible des critiques du postmodernisme, incapable de s’adapter aux changements du temps.

En le fixant et en l’institutionnalisant comme un « style », le modernisme lui-même a été absorbé, au même titre que les consommateurs et les clients capitalistes, devenus subjectifs. Dans une société de consommation et capitaliste, le modernisme a perdu sa signification originelle d’« attitude » et a été perçu comme une simple « image moderne » et un « style architectural efficace ». En conséquence, les formes ont été facilement produites en masse, sans aucune idée essentielle, et la diversité et la flexibilité d’adaptation du modernisme ont disparu, conduisant à la standardisation.

Le postmodernisme a critiqué le modernisme pour avoir oublié sa vocation première, celle de l’architecture au service de la société, et pour avoir fait de la réalisation d’idéaux tels que la rationalité fonctionnaliste l’objectif dogmatique, négligeant l’histoire du lieu, le contexte unique de la région, les émotions humaines et la diversité des cultures, et produisant des espaces homogènes et uniformes.

La remise en question de l’essence du modernisme, irréductible à un isme, défendue par des penseurs précurseurs comme Hoste, nous offre une excellente occasion de reconsidérer la situation actuelle selon sa perspective.

Les idées de Huib Hoste se situent à l’intersection de la « tradition de l’architecture rationaliste », de « l’éthique de l’artisanat » et des « avancées théoriques et techniques de l’architecture moderne (technologie mécanique) ». Sa pensée s’articule autour des « fondements techniques du modernisme » et de la « retenue éthique et artistique », ce qui lui a permis d’élaborer une philosophie architecturale complexe et multidimensionnelle, irréductible au simple fonctionnalisme ou formalisme.

“Een dergelijk gebouw zal even zuiver in elkaar zitten als een machine, hetgeen het grote voordeel oplevert, dat alle overtolligheden vervallen.”
« Un tel bâtiment sera construit aussi proprement qu’une machine, ce qui présente le grand avantage que tous les superfluités sont éliminés. »

Le mot « zuiver » (pur) renvoie ici à la clarté et à la rationalité structurelles et fonctionnelles, et symbolise les valeurs d’« élimination de l’ornement » et de « forme au service de sa finalité » que prônait l’architecture moderniste de l’époque. L’idée d’un bâtiment composé uniquement des éléments nécessaires, telle une machine, est cohérente avec les idées architecturales avant-gardistes du début du XXe siècle.

“Vergeten wij echter niet dat onze architectuurwerken geen machines mogen zijn;”
« N’oublions pas cependant que nos œuvres architecturales ne doivent pas être des machines ; »

Ici, tout en louant la logique de la machine, Hoste précise qu’elle ne doit pas être confondue avec la « finalité » de l’architecture elle-même. Autrement dit, l’architecture doit être aussi rationnelle qu’une machine, sans pour autant devenir une machine elle-même. Ce point de vue montre qu’il était déjà critique à l’égard de l’architecture moderniste, qui devint par la suite trop dépendante du fonctionnalisme.

“de machine bewonderen wij, gebruiken wij zoveel en zo goed als het kan om een uitslag te verkrijgen, die zich op eerste oogopslag van het handwerk laat onderscheiden;”
« nous admirons la machine, nous l’utilisons autant et aussi bien que possible pour obtenir un résultat qui se distingue du travail manuel au premier coup d’œil ; »

Dans ce passage, Hoste présente clairement les machines comme « un outil formidable, un moyen pour parvenir à une fin ». Son point de vue est que, même si la précision et l’uniformité mécaniques peuvent être recherchées comme une fin, il ne faut pas confondre les moyens pour y parvenir avec la fin.

De plus, puisqu’il évoque la « différence avec l’artisanat », il semble probable qu’il soit également conscient du « fossé esthétique » qui existait entre l’Art nouveau, l’artisanat de l’époque et les créations mécaniques.

“de machine beschouwen wij als een prachtig middel en wij zouden ons volop vergissen indien wij ze als een doel gingen voorstellen.”
« Nous considérons la machine comme un moyen merveilleux, et nous serions dans une grave erreur si nous la proposions comme une fin. »

Ce qui est clairement énoncé ici est le problème fondamental du modernisme : la confusion entre les moyens et les fins. La critique est que les méthodes mécaniques et la précision en architecture sont des outils pour atteindre un objectif et ne devraient pas devenir elles-mêmes la norme de valeur ou l’esthétique de l’architecture. Cela peut également être interprété comme une antithèse à la « confiance excessive dans l’esthétique des machines » dans laquelle le fonctionnalisme a tendance à tomber.

Le texte cité ci-dessus est un extrait de « De roeping der moderne architectuur » publié dans la revue De Stijl en 1918. Le texte commence par la phrase suivante :

“Aangezien bouwen betekent ruimten scheppen, kan er met recht gezegd worden, dat het wezen der bouwkunst iets is dat in den loop der tijden niet aan veranderingen onderhevig is geweest. “
« Puisque construire signifie créer des espaces, on peut dire à juste titre que l’essence de l’architecture est quelque chose qui n’a pas été sujet à changement au fil du temps. »

Il définit l’architecture comme « création d’espace » (ruimten scheppen) et affirme que l’essence de l’architecture (het wezen der bouwkunst) n’a pas changé avec le temps. Sa position cherche à considérer l’architecture comme un « principe constitutif », distinct de l’histoire des styles et des changements de surface. Cette attitude considère l’architecture comme un acte de « réalisation de l’espace » plutôt que comme une forme, et est également caractéristique du modernisme du XXe siècle.

“DE ROEPING DER MODERNE ARCHITECTUUR.“
1e JAARGANG JUNI NEGENTIENHONDERDACHTTIEN
De Stijl
« LA VOIE DE L’ARCHITECTURE MODERNE ».
1re ANNÉE, JUIN 1908
De Stijl

Ce texte a été écrit et publié dans la situation dans laquelle se trouvait Hoste, évacué avec sa famille aux Pays-Bas pendant la Première Guerre mondiale. Autrement dit, il a été témoin de la destruction de sa nation et a perdu le fondement de ses moyens de subsistance.

Le poids du mot « vocation »

Le mot néerlandais « roeping » peut être traduit simplement par « mission », mais il s’agit à l’origine d’un mot à connotation religieuse, celui d’« appel intérieur » et de « sens de la mission comme vocation ». Ce mot exprime que l’acte d’architecture n’est pas seulement une technique ou une décoration, mais l’expression d’un mode de vie. Il traduit également l’attitude selon laquelle les architectes doivent assumer la responsabilité éthique et humaine qu’ils doivent avoir envers la société, en tant que « voix intérieure ». Il exprime également la conviction que l’architecture peut être une voix d’espoir qui parle à l’humanité, même au cœur de la guerre et de la destruction. Lorsque ce mot est utilisé dans les propos de Hoste, il n’a pas de portée théologique, mais plutôt une forte connotation de l’architecture moderne comme choix éthique.

Qu’est-ce que l’« architecture moderne » et que signifie « ce qui devrait être dénoncé aujourd’hui » ?

Cet essai a été écrit en 1918, année de la fin de la Première Guerre mondiale. À l’époque, Hoste vivait aux Pays-Bas comme réfugié de guerre belge, et son pays d’origine avait subi des dommages dévastateurs.

À cette époque, l’« architecture moderne » ne se résumait pas à la modernité en tant que « style » ou « forme », mais à une réponse à la question de savoir comment instaurer un nouvel ordre, une nouvelle éthique et une nouvelle forme dans un monde détruit.

En d’autres termes, « roeping » est aussi un terme qui interroge la réactivité aux voix de l’époque : quel est le but de l’architecture à notre époque ?

À quoi les architectes devraient-ils répondre ?

Une position qui hérite de la « vocation » de l’art tout en gardant ses distances avec De Stijl.

Bien que Hoste ait été en contact avec la théorie de De Stijl, il s’est distancié de l’abstraction absolue et du radicalisme politique qu’elle renferme. Le titre « De roeping der moderne architectuur » exprime cette position. Tout en partageant l’idée que « l’architecture doit participer au changement social », l’exposition cherche à comprendre le rôle que seule l’architecture peut jouer, plus discrètement mais profondément que d’autres arts ou idées. Il ne s’agit pas d’une question de « composition » ou de « style », mais plutôt de la manière dont l’architecture façonne l’espace de vie, l’éthique et la communauté.

D’un dialogue avec le modernisme

Het is een waarheid gelijk een koe te zeggen dat onze kunst, wil ze echt zijn, noodzakelijk met onzen tijd moet harmoniseren…

Huib Hoste, BOUWKUNST EN DE MODERNE SAMENLEVING

1921, “TER WAARHEID”

C’est une évidence de dire que notre art, pour être authentique, doit nécessairement s’harmoniser avec notre époque…

L’histoire et la culture belges ont favorisé une culture qui valorise le respect d’autrui. Cela se manifeste par la pratique d’une régulation institutionnelle de la coexistence multiculturelle par le respect de chaque aire linguistique, les valeurs d’harmonie dans le respect des traditions régionales, l’acceptation de la diversité des cultures et des arts, et la recherche de solutions pacifiques dans le respect des différences régionales. Cela démontre bien sûr que la Belgique a toujours porté les valeurs de diversité et d’inclusion, qui constituent un défi et un objectif mondiaux, et qu’elle est fière de sa responsabilité et de ses valeurs qui devraient être au cœur du monde.

Si l’histoire de l’Europe occidentale est une fusion de trois valeurs différentes, la Belgique possède les valeurs de paix et d’harmonie. Ce sont là mes expériences de vie et d’apprentissage dans mon héritage.

Cependant, ces valeurs ne sont en aucun cas statiques aujourd’hui.

Paix et harmonie

Après son indépendance en 1830, la Belgique a déclaré sa neutralité et a entretenu des relations pacifiques avec les autres pays. Cependant, après avoir subi les destructions causées par les deux guerres mondiales, la Belgique a activement contribué à la promotion de l’intégration européenne. Le fait que le siège de l’Union européenne (UE) et de l’OTAN soit situé à Bruxelles témoigne également de l’importance que la Belgique accorde à la coopération et à l’harmonie avec les autres pays.

La paix et l’harmonie sont les valeurs et la responsabilité de la Flandre. Ce message est également transmis par cet héritage moderniste.

Le modernisme était une tentative de développement de l’humanité survenue entre les deux guerres mondiales. Nous avons aujourd’hui dépassé le postmodernisme, une réflexion sur l’échec des deux guerres mondiales. Cependant, nous sommes toujours dans le courant du modernisme.

D’un dialogue avec le modernisme

Le véritable sens de l’« architecture moderniste » était le service à la société. Ce message se reflète également aujourd’hui dans le « Nouveau Bauhaus européen » et le « Pacte vert pour l’Europe ». En effet, tout comme il y a 100 ans, notre époque est également celle d’un changement de paradigme vers de nouvelles valeurs et de nouvelles innovations technologiques. Si les défis visibles sont différents, l’essence réside en nous-mêmes.

Huib Hoste est une métaphore de la véritable signification du « modernisme », et IJzerwinkel en Woonhuis, avec son histoire, est un miroir reflétant 100 ans de notre société et une métaphore du « modernisme de Huib Hoste ».

Notre perspective est d’incarner le message (métaphore) de l’architecture patrimoniale en tant que concept dans des projets culturels et économiques. Partant de là, nous répondons aux préoccupations de l’architecture patrimoniale (continuité = coûts de fonctionnement) et la considérons comme un modèle de survie autonome pour l’architecture patrimoniale. Nous positionnons toutes ces activités comme des « expositions » en mouvement, qui expriment elles-mêmes le message de ce patrimoine tout en le partageant au quotidien.

« IJzerwinkel en Woonhuis » n’est pas seulement un bâtiment, mais une métaphore symbolisant l’essence du modernisme que Huib Hoste a incarné tout au long de sa vie. Transmettre cette architecture aux générations futures contribuera directement à la protection du patrimoine culturel belge, tout en contribuant à l’économie locale et aux échanges culturels internationaux.

Notre projet présente les activités qui incarnent le message de ce patrimoine comme une « Exposition en mouvement ». Ce faisant, nous souhaitons créer un système dans lequel le patrimoine culturel peut continuer à vivre au sein de la communauté locale, même aujourd’hui, et à transmettre sa valeur de manière durable.

＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿
YAKUSIJI KEIZO
Nieuwstraat 39 8940 Wervik, Belgium
IJzerwinkel en Woonhuis 1920 HUIB HOSTE

Modernism:

Modernism refers to a global movement in society and culture that from the early decades of the twentieth century sought a new alignment with the experience and values of modern industrial life.

TATE_

Le modernisme désigne un mouvement mondial de société et de culture qui, dès les premières décennies du XXe siècle, a cherché à s’aligner sur l’expérience et les valeurs de la vie industrielle moderne.

“Modernism includes more than art and literature. By now it covers almost the whole of what is truly alive in our culture. It happens, however, to be very much of a historical novelty. “
…The essence of Modernism lies, as I see it, in the use of characteristic methods of a discipline to criticize the discipline itself, not in order to subvert it but in order to entrench it more firmly in its area of competence….Modernism criticizes from the inside, through the procedures themselves of that which is being criticized.
…Thus would each art be rendered “pure,” and in its “purity” find the guarantee of its standards of quality as well as of its independence. “Purity” meant self-definition, and the enterprise of self-criticism in the arts became one of self-definition with a vengeance.
…Modernist painting shows, precisely by its resistance to the sculptural, how firmly attached it remains to tradition beneath and beyond all appearances to the contrary.
…It should also be understood that self-criticism in Modernist art has never been carried on in any but a spontaneous and largely subliminal way. As I have already indicated, it has been altogether a question of practice, immanent to practice, and never a topic of theory.
…Modernism has never meant, and does not mean now, anything like a break with the past. It may mean a devolution, an unraveling, of tradition, but it also means its further evolution.”
Greenberg, Clement. (1960) Art and Culture: Critical Essays. Beacon Press, 1961.

Le modernisme ne se limite pas à l’art et à la littérature. Il englobe désormais la quasi-totalité de ce qui est véritablement vivant dans notre culture. Il s’avère cependant qu’il constitue une véritable nouveauté historique.
…L’essence du modernisme réside, à mon sens, dans l’utilisation de méthodes caractéristiques d’une discipline pour la critiquer elle-même, non pas pour la subvertir, mais pour l’ancrer plus fermement dans son domaine de compétence.
… Le modernisme critique de l’intérieur, à travers les procédés mêmes de ce qui est critiqué.
…Ainsi, chaque art serait rendu « pur » et trouverait dans sa « pureté » la garantie de ses standards de qualité ainsi que de son indépendance. « Pureté » signifiait autodéfinition, et l’autocritique artistique devint une autodéfinition à outrance.
…La peinture moderniste montre, précisément par sa résistance à la sculpture, combien elle reste profondément attachée à la tradition, au-delà de toute apparence contraire.
…Il faut également comprendre que l’autocritique dans l’art moderniste n’a jamais été menée que de manière spontanée et largement subliminale. Comme je l’ai déjà indiqué, elle a toujours été une question de pratique, immanente à la pratique, et jamais un sujet théorique.
…Le modernisme n’a jamais signifié, et ne signifie toujours pas, une rupture avec le passé. Il peut signifier une dévolution, un effilochage de la tradition, mais il signifie aussi son évolution future.
Greenberg, Clement. (1960) Art and Culture: Critical Essays. Beacon Press, 1961.

“…De bouwmeester zal dus zuivere ruimten maken die zo zuiver mogelijk naar buiten zullen uitgedrukt, uitgebeeld worden. Hij zal alle bijkomstigheden daarlaten en zich beperken tot een zuiver spel van wanden die samenvloeiend ruimten maken en massa’s vormen…”

“The master builder will thus create pure spaces that will be expressed and represented as purely as possible externally. He will leave aside all incidentals and limit himself to a pure play of walls that, flowing together, create spaces and form masses.”

“DE ROEPING DER MODERNE ARCHITECTUUR.”
Huib Hoste, 1918, De Stijl
1st  YEAR. JUNE. NINETEEN HUNDRED AND EIGHTEEN   NUMBER 8.

This concept of “pure play” (zuiver spel) implies that the wall, freed from ornamental excess, takes on its essential role as a constitutive element, creating a spatial dynamism woven from light and shadow, transparency and opacity, continuity and segmentation. This concept clearly reflects Hoste’s “attitude.” This idea was extremely innovative for its time (1918) and can be considered the “origin” of the current general understanding of the wall in architecture, namely as an active element that constitutes space.

Dynamic Masses and Spatial Interaction

This installation unfolds Hoste’s revolutionary concept of the “wall” proposed in 1918, within the specific architectural space of this building, using transparent fabric and fluid, curved surfaces. This symbolizes the historical transition of the “IJzerwinkel en Woonhuis” to a pure reinforced concrete frame structure, where the wall was liberated from its load-bearing function.

Hoste further contemplated the “mobility of masses,” where spaces, segmented by walls, interact with each other: “we seek as much as possible to express our different spaces in separate masses, so that they clearly and visually define themselves; they will consequently be arranged next to each other and slide into one another, generating movement and at the same time immobility; the three-dimensional will create large shadows and thereby allow the light to play with more clarity.” (From: Huib Hoste, ‘De roeping der moderne architectuur’, 1918)

Visitors can experience the “sliding” and “dynamism” of space as the transparent fabric overlaps with existing architectural elements and the curved surfaces simultaneously create visual continuity and discontinuity. As light and shadow intertwine, this installation offers the opportunity to deeply explore the new spatial experience that the wall brings forth, guided by Hoste’s words.

Thought Zones of the Wall

On the fabric walls of this installation are printed carefully selected texts from Hoste’s extensive oeuvre, as well as the philosophical foundations of the project. This content presents Hoste’s multifaceted ideas and the questions they pose to contemporary times, organized through the following thematic zones:

• ZONE 1: Modernism | Onze tijd | Now, en Then:
  • Explore the essence of what Hoste defined as “being modern” and its significance for contemporary society and culture.
• ZONE 2: WW1 | HUIB HOSTE | De roeping:
  • Examine how the historical context of post-WWI reconstruction influenced Hoste’s ethical “calling” in architecture.
• ZONE 3: MODERNISM | HUIB HOSTE | POSTMODERNISM:
  • Re-evaluate the contemporary value of Hoste’s philosophy of “attitude, not style” through a comparison with postmodern architectural theories.
• ZONE 4: Records and memories:
  • Shows how the historical records and personal memories of this building intersect and weave new narratives.
• ZONE-VOID: MODERNISM | HUIB HOSTE | RUIMTE:
  • The “empty” zone at the center of the installation. Become more purely aware of “space” itself, the essence of Hoste’s architecture.
• ZONE 5-a: MODERNISM | HUIB HOSTE | MODERNIZATION:
  • The impact of scientific and technological progress on the modernization of architecture, and how Hoste perceived this as an architectural “means.”
• ZONE 5-b: MODERNISM | HUIB HOSTE | IJZERWINKEL:
  • How the “IJzerwinkel en Woonhuis” embodies Hoste’s modernist ideas and his experiments with new materials like iron and concrete as examples of spatial expression.
• ZONE 5-c: MODERNISM | HUIB HOSTE | METAMODERNISM:
  • Explore how Hoste’s modernism as an “attitude” can resonate with concepts from contemporary metamodernism, such as “oscillating idealism” and “structural emotion.”

This “MUUR” installation offers an intellectual stimulus to deeply explore the spirit of modernism and a sensory experience of architecture, through Hoste’s words and the space they form. We invite you to interpret the multifaceted message of this “wall” through your own perspective and “attitude.”

What Hoste sought was not to be bound by a specific style or dogma, but a universal “attitude” of “belonging to one’s own time and behaving accordingly.” He was convinced of the arrival of the “International Style” and advocated standardization because he thought it was the most logical and inevitable “attitude” outcome for that time.

The texts left by Huib Hoste can be seen not only as the ideas of a single architect, but also as a symbol of the ideals modernism embraced in its nascent stage and its subsequent transformations.
If modernism had continued to be an “attitude” that always faced the times and tried to be faithful to its essence, as Hoste intended, it might not have followed the fate of formalization, dogmatization, and the accompanying hollowing out. However, historically, modernism as an “attitude” advocated by Hoste in the text from 1918 and at the first CIAM in 1928 was forgotten, and then in 1933, the Athens Charter was announced, which was dogmatized as an “ism” by other architects. It was fixed and institutionalized as a “style,” and when it could no longer adapt to the changes of the times, it became the target of criticism by postmodernism.

And by fixing and institutionalizing it as a “style,” modernism itself was consumed along with the consumer and capitalist clients who had become subjective. In a consumer and capitalist society, modernism lost its original meaning as an “attitude” and was perceived as simply a “modern image” and an “efficient architectural style.” As a result, forms were easily mass-produced without any essential ideas, and modernism’s diversity and flexible adaptability were lost, leading to standardization.

Postmodernism criticized modernism for forgetting its original purpose of architecture serving society, and for making the achievement of ideals such as functionalist rationality the goal under dogma, neglecting the history of the place, the unique context of the region, or human emotions and diverse cultures, and producing homogeneous and uniform spaces.

The questioning of the essence of modernism that cannot be reduced to an ism, as held by early thinkers such as Hoste, provides us with a good opportunity to reconsider the situation surrounding us today from his perspective.

Huib Hoste’s ideas are located at the intersection of the “tradition of rationalist architecture,” “craftsmanship ethics,” and “theoretical and technical advances of modern architecture (mechanical technology).” His thinking is formed in the form of “technical foundations of modernism” + “ethical and artistic restraint,” and therefore he has constructed a complex and multi-layered architectural philosophy that cannot be reduced to simple functionalism or formalism.

“Een dergelijk gebouw zal even zuiver in elkaar zitten als een machine, hetgeen het grote voordeel oplevert, dat alle overtolligheden vervallen.”
“Such a building will be as cleanly constructed as a machine, which has the great advantage that all superfluities are eliminated.”

The word “zuiver” (pure) here refers to structural and functional clarity and rationality, and symbolizes the values ​​of “elimination of ornament” and “form that serves its purpose” that modernist architecture aimed for at the time. The idea of ​​a building being composed of only the necessary elements, like a machine, is consistent with the avant-garde architectural ideas of the early 20th century.

“Vergeten wij echter niet dat onze architectuurwerken geen machines mogen zijn;”
“But we must remember that our architectural works should not be machines.”

Here, while Hoste praises the logic of the machine, he makes it clear that it should not be mistaken for the “purpose” of architecture itself. In other words, architecture should be as rational as a machine, but it should not become a machine itself. This viewpoint shows that he was already critical of modernist architecture, which later became too dependent on functionalism.

“de machine bewonderen wij, gebruiken wij zoveel en zo goed als het kan om een uitslag te verkrijgen, die zich op eerste oogopslag van het handwerk laat onderscheiden;”
“we admire the machine, we use it as much and as well as possible to obtain a result that can be distinguished from manual work at first glance;”

In this passage, Hoste clearly positions machines as “a wonderful tool, a means to an end.” His viewpoint is that, although mechanical precision and uniformity may be sought as an end, the means to that end should not be confused with the end.
Furthermore, since he mentions the “difference from handicrafts,” it seems likely that he is also conscious of the “aesthetic gap” that existed between Art Nouveau and artisanal handicrafts of the time, and mechanical creations.

“de machine beschouwen wij als een prachtig middel en wij zouden ons volop vergissen indien wij ze als een doel gingen voorstellen.”
“We consider the machine as a wonderful means, and we should be utterly mistaken if we were to propose it as an end.”

What is clearly stated here is the fundamental problem of modernism, the confusion of means and ends. The criticism is that mechanical methods and precision in architecture are tools to achieve a goal, and should not themselves become the value standard or aesthetics of architecture. This can also be read as an antithesis to the “excessive faith in the aesthetics of machines” that functionalism is prone to fall into.

The above quoted text is an excerpt from “De roeping der moderne architectuur” published in De Stijl magazine in 1918. The text begins with the following sentence:

“Aangezien bouwen betekent ruimten scheppen, kan er met recht gezegd worden, dat het wezen der bouwkunst iets is dat in den loop der tijden niet aan veranderingen onderhevig is geweest. “
“Since building means creating spaces, it can rightly be said that the essence of architecture is something that has not been subject to change over time.”

He defines architecture as “creating space” (ruimten scheppen) and asserts that the essence of architecture (het wezen der bouwkunst) has not changed with the times. His position is one that seeks to see “architecture as a constitutive principle” that is different from the history of styles and changes in the surface. This is an attitude that sees architecture as an act of “realizing space” rather than as a form, and is also a characteristic of 20th century modernism.

“DE ROEPING DER MODERNE ARCHITECTUUR.“
1e JAARGANG JUNI NEGENTIENHONDERDACHTTIEN
De Stijl
“THE CALLING OF MODERN ARCHITECTURE.”
1st YEAR JUNE 1908
De Stijl

This text was written and published in the situation Hoste found himself in, having evacuated with his family to the Netherlands during World War I. In other words, he was a witness to the destruction of his nation and was a person who actually lost the basis of his livelihood.

The weight of the word “vocation”

The Dutch word “roeping” can be translated simply as “mission,” but it is originally a word with religious connotations of “inner calling” and “sense of mission as a vocation.” This word conveys that the act of architecture is not merely a technique or decoration, but an expression of a way of life. It also conveys the attitude that architects should take on the ethical and human responsibility that they should have toward society as an “inner voice.” It also conveys the belief that architecture can be a voice of hope that speaks to humanity even amidst war and destruction. When this word is used in Hoste’s words, it does not carry theological weight, but rather contains a strong connotation of modern architecture as an ethical choice.

What is “modern architecture” — and what is “what should be called out now”?

This essay was written in 1918, the year the First World War ended. At the time, Hoste was living as a war refugee from Belgium in the Netherlands, and his home country had suffered devastating damage.

“Modern architecture” at this time was not simply modernity as a “style” or “form,” but a response to the question of how to bring about new order, ethics, and form to a destroyed world.

In other words, “roeping” is also a word that questions the responsiveness to the voices of the times: what is the purpose of architecture in this era?

To what should architects respond?

A position that inherits the “vocation” of art while keeping a distance from De Stijl

Although Hoste had contact with De Stijl’s theory, he distanced himself from the absolute abstraction and political radicalism found in it. The title “De roeping der moderne architectuur” expresses this stance. While sharing the idea that “architecture should be part of social change,” the exhibition seeks to understand the role that only architecture can play, more quietly but deeply than other arts or ideas. This is not a question of “composition” or “style,” but rather a question of how architecture shapes human living space, ethics, and community.

From a dialogue with modernism

Het is een waarheid gelijk een koe te zeggen dat onze kunst, wil ze echt zijn, noodzakelijk met onzen tijd moet harmoniseren…

Huib Hoste, BOUWKUNST EN DE MODERNE SAMENLEVING

1921, “TER WAARHEID”

It is a truism to say that our art, if it is to be genuine, must necessarily harmonize with our times…

Belgium’s history and culture have fostered a culture that values ​​respect for others. This is manifested in the practice of institutionally regulating multicultural coexistence through respect for each language area, the values ​​of harmony while respecting regional traditions, the attitude of accepting the diversity of different cultures and arts, and the culture of finding peaceful solutions while respecting regional differences. Needless to say, this shows that it has historically had the values ​​of diversity and inclusion, which are a global challenge and goal, and that it is proud of its responsibility and values ​​that should be at the core of the world.

If the history of Western Europe is a fusion of three different values, Belgium has the values ​​of peace and harmony. These are my experiences of living and learning in my heritage.

However, these values ​​are by no means static today.

Peace and harmony

After gaining independence in 1830, Belgium declared neutrality and pursued peaceful relations with other countries. However, having experienced the destruction caused by two world wars, Belgium actively contributed to the promotion of European integration. The fact that the European Union (EU) and NATO headquarters are located in Brussels also shows Belgium’s emphasis on cooperation and harmony with other countries.

The value and responsibility of the Flanders region is “peace and harmony”. This message is also transmitted from this modernist heritage.

Modernism was an attempt at the development of humanity that occurred between the two world wars. We have now passed through postmodernism, a reflection on the failure to stop the two world wars. However, we are still in the current of modernism.

From a dialogue with modernism

The true meaning of “modernist architecture” was service to society. This message can also be seen today in the “New European Bauhaus” and the “European Green Deal”. This is because, just like 100 years ago, our time is also a moment of a paradigm shift to new values ​​along with new technological innovations, and although the visible challenges are different, the essence is within ourselves.

Huib Hoste is a metaphor for the true meaning of “modernism,” and IJzerwinkel en Woonhuis, along with its history, is a mirror that reflects 100 years of our society, and a metaphor for “Huib Hoste’s modernism.”

Our perspective is to embody the message (metaphor) of heritage architecture as a concept in cultural and economic projects, and based on that, we address the concerns of heritage architecture (continuity = running costs), and consider it a model for heritage architecture to survive independently. And we position all of these activities as “exhibitions = exhibitions in movement,” which themselves express the message of this heritage and at the same time continue to share it with people’s daily lives.

“IJzerwinkel en Woonhuis” is not just a building, but a metaphor that symbolizes the essence of modernism that Huib Hoste expressed throughout his life. Passing on this architecture to the future will directly lead to protecting Belgium’s cultural heritage while also playing a part in the local economy and international cultural exchange.

Our project positions activities that embody the message of this heritage as an “Exhibition in Movement.” By doing so, we aim to create a system in which cultural heritage can continue to live on as a part of the local community even in the present day, and continue to convey its value in a sustainable way.

＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿＿
YAKUSIJI KEIZO
Nieuwstraat 39 8940 Wervik, Belgium
IJzerwinkel en Woonhuis 1920 HUIB HOSTE

Modernism:

Modernism refers to a global movement in society and culture that from the early decades of the twentieth century sought a new alignment with the experience and values of modern industrial life.

TATE_

“Modernism includes more than art and literature. By now it covers almost the whole of what is truly alive in our culture. It happens, however, to be very much of a historical novelty. “
…The essence of Modernism lies, as I see it, in the use of characteristic methods of a discipline to criticize the discipline itself, not in order to subvert it but in order to entrench it more firmly in its area of competence….Modernism criticizes from the inside, through the procedures themselves of that which is being criticized.
…Thus would each art be rendered “pure,” and in its “purity” find the guarantee of its standards of quality as well as of its independence. “Purity” meant self-definition, and the enterprise of self-criticism in the arts became one of self-definition with a vengeance.
…Modernist painting shows, precisely by its resistance to the sculptural, how firmly attached it remains to tradition beneath and beyond all appearances to the contrary.
…It should also be understood that self-criticism in Modernist art has never been carried on in any but a spontaneous and largely subliminal way. As I have already indicated, it has been altogether a question of practice, immanent to practice, and never a topic of theory.
…Modernism has never meant, and does not mean now, anything like a break with the past. It may mean a devolution, an unraveling, of tradition, but it also means its further evolution.”
Greenberg, Clement. (1960) Art and Culture: Critical Essays. Beacon Press, 1961.